~Her Life~
Mae Ailith's POV
Nagising ako sa tunog ng cellphone. And I check the time. 4:30 am.. Damn.. I still want to sleep but I have to stand up and fix myself for school.
Tsk. Kung bakit ba naman kasi lahat ng subjects ko ay 7 am. Tsk. Buti sana kung nagdodorm ako, eh hind naman.
So tumayo na ako at naghanda nang sarili.
After ko maligo uminum ng milo at iba pa, I check myself for the last time. Now I need to text my mom para malaman nya na nakahanda na ako. Tutal tulog pa naman ang kapatid ko.
Anyway.. I'm Mae Ailith Dilla a 4yr college student at Maxwell university taking Recreation Management. Actually wala pa akong naiisip na gagawin after graduation. Samantalang yung iba meron na. Well bahala na. Naniniwala kasi ako na hindi lahat ng pinagpaplanuhan ay nagagawa o natutuloy.
Dahil hindi ko napansin ang oras, nakarating na pala ako ng school. Naglalakad na ako papuntang first class habang may headphone and playing a korean song to ignore everyone. Dahil alam kong may mga haters ako. Wala akong pakialam. Kung bakit may haters ako? Well hindi ko alam. Problema na nila yun.
Everyone sees me as a loner (actually yes), masungit, mainitin ang ulo, weird (baka nga baliw din e) and not a God believer. Well as I've said, I don't care what people say. Dahil may kanya kanya naman tayong paniniwala.
Maya maya lang ay dumating na ang prof namin at nagsimula nang magdiscuss. Well it's actually 4th week na simula nang magpasukan.
After class ay dumiretso ako sa department namin kung saan madalas doon tumambay. At ang pagkakataon nga naman. Kung tinatamaan ka nang kamalasan, nakita ko pa ang taong ayaw kong makita.
"Look who's here, long time no see. Kamusta Mae?" Kung ibang tao ang makakarining at pinagtanungan malamang pagkakamalan nilang it's a greeting from a nice friend ang pagkakasabi nya. But in our both point of view it indicates sarcasm.
"Nice, not until you showed up." Plain kong sagot na ikinainis nya dahil marami ang nakatingin. Dahil malamang karamihan sa kanila ay alam na hindi kami good terms nitong taong to.
"Why? Aren't you happy to see me again? Best friend?" Sabi niya habang nakangiting plastic.
"Well, it's Ex friend. Coz you're never been my best friend." I corrected her with a flat tone and a bored look.
"Wala ka paring pinagbago. For sure, your still have a mental illness." Nakangisi nyang sabi. Tsk.. Mental illness.. Ikaw ipadala ko sa mental e.
"Well, may sariling paniniwala ang mga tao. Now, if you can't accept that. It's your problem anymore. Not mine." Sagot ko sa kanya at naglakad para malampasan sya. Pero bago ko siya tuluyang malampasan..
"Oh, before i forgot. Sa tingin ko, ikaw ang dapat magpatingin sa doktor sa utak. You know, para masolusyunan kung ano man ang diperensya sayo." Huli kong sabi habang nakangisi. Hindi man nya kita ay alam ko kung sino man ang nakatingin sakin ay kitang kita nya ito.
Tsk.. Panira nang araw.. Makakain na nga lang.
Habang naglalakad ako papuntang food court ay tumunog ang phone ko kaya tiningnan ko kung sino ang nagtext.
'San ka bhest?' From Clair
'Food court' to Clair
She's Clair my bestfriend. I can't say that i trusted her a lot because I still keep a secret from her that I can't tell.
Maya-maya lang ay nanjan na siya with ate Mary. One of my closest friend in the team. Well kahit naman na masungit, weird at kung ano pa man ako e may mga totoong kaibigan pa naman ako na alam kong nanjan at handang makinig sa akin.
"Hey, ayos ka lang?"- Ate mary
"Yeah I'm fine" sagot ko.
"Bhest grabe tsismis ah. Kalat agad. Nose bleed daw mga audience nyo. Hahaha" - Clair
"Kumain na muna tayo bago magkwentuhan. Gutom na ko."- ate mary
"Tsk. Ang sabihin mo nagwawala nanaman mga alaga mong bulati sa tyan. Dapat pinagbabaon ka na ni kuya Alex ng isang kalderong kanin at isang taperware na ulam e." - Clair
"Haha naku Clair baka mamulubi yun at hindi pa makabili ng kotse." Ate Mary.
"Yeah. If that's gonna happen. To more wedding to come." Plain ko sabi.
After kumain ay bumalik kami sa department. Actually sa likod dahil mas mahangin doon. Nagmamasid lang ako sa kakahuyan at dinadama ang hangin. Ang sarap sa feeling.
Hanggang magtraining hour ay nandun lang kami at nagkwentuhan. Pero iwas sa topic about sa nangyari kanina dahil alam nila na ayaw ko pag usapan yun.
After training ay nagsi-uwian na agad kami. 7 pm na ng makasakay kami ng jeep kaya mga 8 or 8:30 pa ang dating ko sa bahay namin.
Nang makarating sa bahay ay tahimik na at mukhang tulog na ang aking kapatid kaya maingat akong kumilos sa loob at nag ayos na para makapagpahinga. Hindi na din ako naghapunan dahil hindi naman ako nakaramdam ng gutom.
And that's my daily routine without my rackets, that will eventually change by upcoming event in my life.
