Herkesin bir zayıf noktası vardır. Benim ki hayallerimdi. Tek sahip olduklarımdı. Gece düşünerek uyuduğum, bana yaşama sevincini verenlerdi. Tek suçum vardı. O da imkansızlara inanmak ve onlar için yaşamaktı.
Sonra en acı ölümü yaşadım.
Hayallerimin gerçek olamayacak kadar güzel olduğunu fark ettikçe, gerçek olamayacağını anladıkça nefesim kesilir oldu. Bakışlarım boş bir hal aldı ve kalbimin acısını her saniye hisseder oldum. Gülümsemiyordum. Hiçbir şey mutlu etmiyordu beni artık. Hiçbir şeyden zevk almıyordum.
Bedenim hayattaydı ama ben yoktum aslında. Ölmüştüm çünkü. Hayallerimin öldüğü gün, ben de ölmüştüm. Uğruna yaşayacağım bir şey kalmamıştı ve ben böylece en acı veren yavaş
ölümü tatmıştım.
