AŞKIMA MAHKÛM
Bana bakmasını istediğim gibi başkasına bakıyordu.
Bense en acımasız işkenceye maruz kalıyordum.
Onu izliyordum.
O başkasına bakarken,
ben onun gülüşünü izliyordum.
Her şeyini ezberlemiştim.
Gözlerinin içindeki pırıltıyı,
dudaklarının yavaşça kıvrılmasını
ve bakışını.
Mutluyken attığı o içten bakışını.
Ama o başkasıyla mutluydu.
Başkasıyla el ele tutuşuyor, başkasıyla dertleşiyordu.
Başkasıyla gelecek planları yapıyor, beni düşünmüyordu.
Oysa benim onu düşünmediğim tek bir anım bile yoktu.
Seviyordum.
Hem de çok seviyordum.
Umutsuzca ve sadece hayallerle seviyordum, değer veriyordum.
Onu mutlu görmeğe bile aşık olmuştum ben.
Her ne kadar yanında başka biri olsa da.
Çaresizliğime mahkûmdum.
Onsuzluğa, onun özlemine ve ona asla sahip olmayacağıma...
