Το Μυστηριο Του Χρονου

Φτανοντας στο Αδιεξοδο

   "Καλημερα, ωρα για φαγητο, σηκω." Πλενομαι και αφου γευματιζω και εχοντας αρκετα πραγματα στο μυαλο μου απο οτι διαβασα το προηγουμενο βραδυ, μου ερχεται η ιδεα να μελετησω βιολι. Τι καλυτερο απο την μουσικη σε μια τετοια μπλεγμενη και αλλοκοτη κατασταση. Ο μελωδικος αυτος ηχος του οργανου σε ταξιδευει σε εναν διαφορετικο  πολυχρωμο κοσμο οπου τα παντα μπορουν να συμβουν. Σε κανει να ξεχασεις ακομα και το ονομα σου καθως παιζεις και απλως να απολαμβανεις τον ηχο. Το βιολι, ανωτερο οργανο ορχηστρας και πολυ αγαπητο απ' ολους.

   Περασε η μεσημεριανη αναπαυση και -οπως συνηθως- θα κατεβαινα πλατεια αμμο με το ποδηλατο μου. Με μια μικρη διαφορα σημερα: η αδελφη μου δεν ενιωθε πολυ καλα και ετσι αποφασισε να μην ερθει. Παιρνω το μεγαλο-κοκκινου χρωματος ποδηλατο μου και με δυο πεταλιες βγαινω απο το γκαραζ του διαμερισματος.

   Το τοπιο εξω ηταν μαγευτικο. Τζιτζικες ακουγοντουσαν απο παντου και ακομα στην πιο μικρη γωνιτσα του χωριου υπηρχε πρασινο. Επισης απο την υπεροχη αυτη εικονα δεν ελειπε το φανταχτερο χρυσαφενιο χρωμα απο το σιταρι. Χωρις αυτο θα ελειπε η τοση λαμψη του νησιου. Ολα εδιχναν τελεια.
Συνεχισα τις πεταλιες ωσπου εφτασα εξω απο το νεκροταφειο. Το κοιμητηριο των προγονων μου. Σκεφτηκα να μπω μεσα να κανω μια ευχη προς αυτους. Ανοιγω την πορτα και πλησιαζω προς τον ταφο. Κανω να τον κοιταξω και ξαφνικα αρχιζουν ολα να θολωνουν. Ταραζομαι, αναστατωνομαι, ουρλιαζω- δεν φαινεται σχεδον τιποτα πια. Τι να κανω; Η ωρα 8.30. Σκετο μαυρο πια.ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, ΒΟΗΘΕΙΑΑ.