Το Μυστηριο Του Χρονου

Το εγκλημα

Νεα Υορκη. Η πολη του πλουτου. Η πολη οπου οι κάτοικοι της ζουν μια ζωη γεματη πολυτελεια και χλιδη.
Εκανα μια βολτα γυρω απο τον εαυτο μου. Φωτα παντου.
Κοιταξα ψηλα: θεωρατοι ουρανοξυστες απο τους οποιους κρεμονταν γιγαντιες ηλεκτρονικες, διαφημιστικες πλακετες. Αμετρητα αυτοκινητα οπουδηπωτε και να κοιταξεις και μυρια καταστηματα° Απο εμπορικα μεχρι και φαστφουνταδικα.
Δεν ειχα ομως χρονο για χασιμο. Επρεπε να αναζητησω για το δαχτυλιδι του χρονου. Που θα το εβρισκα ομως;

Για καλη μου τυχη απεναντι μου υπηρχε ενα κοσμηματοπωλείο. Σκεφτηκα οτι αν υπηρχε καποιος που θα γνωριζε που θα βρισκοταν ενα τετοιο δακτυλιδι θα ηταν ο κοσμηματοπωλης. Μπαινω μεσα. "Γεια σας" ακουω μια φωνη. "Χρειαζεστε καμια βοηθεια;"
- Γεια σας. Ψαχνω για το δακτυλίδι του χρονου. Μηπως εχετε καμια ιδεα για το που θα το βρω;
Γελασε διακρητικα.
- το αντικειμενο αυτο φυλάσσεται στο μουσειο της πρωτευουσας. Ακριβως στην καρδια της πολης. Δεν μπορεις να το παρεις απο εκει. Μονο να το δεις.
Φοβηθηκα. Ανοιξα την εξωπορτα και εφυγα αμίλητος. Δεν εδωσα περαιτέρω σημασια και συνεχισα να ψαξω για το μουσειο.
Περπατησα χιλιομετρα, ωρες ατελειωτες, κατευθύνοντας προς κατι που δεν γνωριζα καλα, που δεν ειχα ξαναδει. Περιστρεφα συνεχως το κεφαλι μου δεξια και αριστερα μηπως βρω το μουσειο. Ειχα ζεσταθει αλλα και κουραστει πολυ. Σκεφτομουν να τα παρατησω και τι κανω εδω. Σε ενα μερος με αγνωστους μονο. Ωσπου αντικρισα μια πινακιδα: "μουσειο πρωτευουσας" εγραφε.
Ελαμψα ξανα. Ξεχασα ολα τα προηγουμενα και οταν εφτασα κοντα αρκετα ενιωσα δεος. Ενα θεόρατο κτηριο που θυμιζε αρχαιο λαμπρο κτηριο αλλα περιείχε και ενα μοντερνο στοιχειο. Δεν ειχα ξαναδει κατι τετοιο στην ζωη μου. Πηγα μεχρι την πορτα και πληρωσα την εισοδο. Μπηκα μεσα..

Αμετρητα αντικειμενα ανεκτίμητης αξιας ξεδειπλωθαν μπροστα μου. Βαζα απο χρυσο, κοσμηματα απο διαμαντια και πολυτιμοι λιθοι υπηρχαν παντου, αλλα την προσοχη του καθενος τραβαγε το λαμπρο ασημενιο δακτυλιδι με το χρυσο ρουμπινι απο πανω. Δαχτυλίδι του χρονου, εγραφε. Το ειχα βρει. Αυτο επρεπε να κλεψω. Πως ομως μπροστα σε τοσο κοσμο και μεσα σε λιγη ωρα; Επρεπε να σκεφτω κατι πολυ εξυπνο. Καθισα σε ενα σκαλοπατακι.
Τοτε μου ειρθε η ιδεα.

Δεν εχασα δευτερολεπτο απο τα ματια μου το μεγαλο πετραδακι που χτυπησε στο γυάλινο τζαμακι που προφυλάσσει το δακτυλιδι. Το εσπασε. Ακουστηκε ενας κροτος και γυαλια εξαπλωθηκαν στο πατωμα. Ολα τα βλέμματα έστριψαν προς τα εκει. Τιναζομαι προς την αντιθετη κατευθυνση απο εναν κυριο που βρισκοταν διπλα μου. "Γιατι κανατε κατι τετοιο" φωναξα σε αυτον. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα έρχεται μεσα η αστυνομια. Τον τραβαει και τον συλλαμβάνει. Τωρα ηταν η ευκαιρια να το παρω, περνωντας απαρατήρητος. Ολος ο κοσμος μαζευτηκε γυρω απο τον ανθρωπο αυτον. Ξεφυγα απο τον κοσμο και βουτηξα το δακτυλιδι. Εφυγα αμεσως.
-Το δακτυλιδι λειπει. Το παιδι πεταξε το πετραδακι. Το παιδι τα εκανε ολα. Ειναι αθωος, αφηστε τον. Ωρα 4.00