Το Ταξιδι

12 4 0

by laaabis

by laaabis

Με οδηγησε προς το αμαξι του. Ενας παλαιος σκαραβαιος. Φαινοταν για σαραβαλακι και οτι δεν ειχε πολλα λαδια ακομα. Μου ανοιξε την πορτα για να μπω μεσα, καθησε στη θεση του οδηγου και με ρωτησε τι με φερνει σε αυτα τα μερη.
Τον κοιταξα απο το μικρο μπροστινο καθρευτακι του αυτοκινητου στα ματια και του απαντησα:
-Δεν περιμενω να με πιστεψετε. Αλλα ειμαι ο διαδοχος, οπως μου ειπε, του παππου μου. Ψαχνω τον γεροντα Φιτζι. Τον γνωριζετε;
- Ακουστα τον εχω. Ειναι ο φοβος και ο τρομος των ανθρωπων που ζουν κοντα στο Κβαλιτατ.
Μου εκανε χειρονομια για να συνεχισω.
- Ο γεροντας θα μου πει ποια ειναι τα συστατικα για το μαγικο σελαϊν. Με αυτο θα σταματησω την επανασταση των νεκρων.
- Επανασταση των νεκρων; Τι ειναι αυτα που λες;
-Ειναι πολλα, θα τα καταλαβαινετε σιγα σιγα.

Ταξιδευαμε πολλες ωρες. Να ηταν 3 ή 4, δεν γνωριζω. Κοιταζω απο το παραθυρο. Βρισκομασταν σε μια διασταυρωση. Τρεις ταμπελες υπηρχαν. Στη μια το βελος εδειχνε απο τα δεξια."Κλιβελαντ". Το αλλο ευθεια μπροστα. "Βολεμπουργκ". Και το τριτο "Κβαλιτατ". Κουνησα το κεφαλι μου κανοντας νοημα να στριψουμε απο εκει. Ο σκαραβαιος προχωρησε ευθεια μπροστα. Απορησα.
- Η πινακιδα εδειχνε προς τα αριστερα. Πηγαμε λαθος.
Χαμογελασε.
- Πραγματικα πιστευεις οτι θα μας αφησουν να μπουμε στο Κβαλιτατ; Ξερω ενα μυστικο δρομο απο την πολη. Πλησιαζουμε, κανε λιγη υπομονη.
Δεν απαντησα. Ειχα αρχισει να χω καποιες αμφιβολιες για τον ανθρωπο αυτον. Πως γνωριζε τον μυστικο δρομο; Απο που ερχοταν και τι επαγγελμα εκανε;

Μετα απο λιγο σταματησαμε μπροστα απο εναν περιφραγμενο μερος. Το συρματοπλεγμα ηταν απεραντο, και ειχε κολλημενες ξυλινες ταμπελες να γραφουν στα αγγλικα: CAUTION. DANGEROUS PLACE. DO NOT ENTRANCE.
"Να' μαστε" αποκρίθηκε.
- Μα πως θα περασουμε την περιφραξη; ρωταω φοβησμενος.
Ανοιγει το πορτ παγκαζ του αμαξιου και βγαζει ενα πελωριο ειδικο ψαλιδι. Κανει λιγες δυνατες κοψιες και ανοιγει μια τρυπα στο πλεγμα. Εμεινα αφωνος. Πως ηταν τοσο προετοιμασμενος για ολα; Ημουν μπερδεμενος.

Παρκαραμε το αυτοκινητο εκει και περασαμε μεσα απο την τρυπα που δημιουργηθηκε. Περπαταγαμε μεσα απο τσουκνιδες αλλα και μεσα απο νερα και βαλτους. Θαμνοι-αγκαθια, βρυα και λειχήνες. Τωρα καταλαβα πως κανενας δεν εβγαινε ζωντανος απο εκει. Ηταν πανευκολο να χασεις τον δρομο σου- και αν εχανες τον δρομος σου, ειχες τελειωσει..
Ωσπου βγηκαμε σε εναν τεραστιο κηπο. Υπηρχαν φυτρωμενα καθε λογης δεντρα και λουλουδια. Πορτοκαλιες και αχλαδιες- τουλιπες και τριανταφυλλα παντου. Απο κατω δεν ελειπε το πρασινο καλοφυτεμενο γρασιδι που εμοιαζε σαν να ηταν ψευτικος χλωροταπιτας.
Σηκωνω το κεφαλι μου και αντικριζω ενα σπιτι 100 μετρα μακρυά. "Αυτο ειναι" μου λεει.
- Φτασαμε; Εδω μενει;
Εγνεψε καταφατικα.
Μα πως βρηκες τον δρομο για εδω; Μου ειπες οτι ειχες ακουστα απλως τον γεροντα, τιποτα παραπανω. "Δεν σου ειπα ομως οτι δεν ξερω που μενει" μου ειπε και εφυγε προς την αντιθετη κατευθηνση τρεχοντας. Δεν τον ακολουθησα. Κατευθυνθηκα προς την εισοδο του σπιτιου. Δεν φαινοταν τρομακτικο. Χτυπησα το κουδουνι...