Το Μυστηριο Του Χρονου

Καληνυχτα Περιεργε Ανθρωπε..

   Ανοιγω τα ματια. Ημουν μονος θυμαμαι. Μονος στη μεση του πουθενα. Σε ενα δασος νομιζω. Προσπαθω να κουνησω τα ακρα μου. Μουδιασμενα, πονεμενα και πληγωμενα. Επειτα απο μεγαλη επιμονη καταφερνω να σηκωθω. Με περιτριγυριζαν απο παντου δεντρα. Πειναω πολυ, καθως το στομαχι μου ηταν αδειο.Εκανα μια βολτα τριγυρω σε περιπτωση που εβρισκα κατι να φαω. Ηταν ομως ανουσιο. Ηταν σκοταδι, δεν εβλεπα πολυ καλα-ενιωθα εξαντλημενος, επεσα, κοιμηθηκα.
   Το βραδυ περασε οταν μια ηλιαχτιδα διαπερασε μεσα απο βλεφαριδες μου και χτυπησε την κορη του ματιου μου. Μολις ειχε ξημερωσει. Κρυωνα αλλα δεν ειχα τιποτα να φορεσω. Πειναγα αλλα δεν υπηρχε ιχνος απο τροφη. Περασε λιγο η ωρα προσευχοντας για βοηθεια, οταν ξαφνικα ειδα μια μορφη να ξεπροβαλλει απο τον οριζοντα. Ποιος ειναι εκει; Βοηθηστε με. Ειμαι μονος. Η σκια πλησιαζε, αλλα οσο πλησιαζε δεν εμοιαζε για ανθρωπο. "Εγω ειμαι" . Απορω. "Ο προγονος σου, ο παππους σου."Δεν εχασα δευτερολεπτο και ετρεξα να τον αγκαλιασω. Δεν γινοταν ομως. Ηταν σαν σκια. Σαν οφθαλμαπατη. Ενιωσα σαν να ημουν στον παραδεισο και βρηκα τον πατερα. Δεν ηταν ετσι ομως..   "Παιδι μου, τα πραγματα στον κοσμο εχουν αλλαξει. Θυμασαι αυτες τις μαυρες σκιες που εβλεπες; Ολα αυτα τα περιεργα που συνεβηκαν; Παρατηρησες κατι; Ολα αυτα που σου εγιναν, εγιναν την ιδια ωρα με διαφορα 5 λεπτων. 8.10 ειδες τον μαυρο ουρανο. Στις 8.15 στο αμαξι περασε μια μαυρη σκια.8.20 "ο ιδρωτας" στο κρεβατι... Τι εννοεις παππου; Που οφειλονται ολα αυτα;
-Θα σου απαντησω πιο μετα, τωρα παμε να σου δωσω κατι να φας.
   Περπατησαμε πολυ ωρα και τα ποδια μου δεν με αντεχαν για πολυ ακομα. Ξαφνου βλεπω σχετικα μακρια ενα μικρο ξυλινο καλυβακι."Εδω ειμαστε, κατσε ξεκουρασου και γευματισε ηρεμα." Δεν τολμησα να ρωτησω τιποτα. Πειναγα σαν λυκος και εφαγα οτι ειχε και δεν ειχε στο πιατο μου. Ευχαριστησα για το γευμα και ενιωσα οτι ειχε φτασει η ωρα να ρωτησω τι συμβαίνει. Πριν προλαβω ομως πεταγεται ο παππους:
-Οπως σου ειπα και πριν υιε μου, τα πραγματα ειναι διαφορετικα. Εχω γερασει πολυ τωρα και δεν εχω τις ικανοτητες που ειχα.
-Κουναω το κεφαλι μου απορρημενος-.
Ας σου ξεκινησω απο το 0. Καθε πανσεληνο ειναι η πασιγνωστη ημερα τον νεκρων. Πολλοι το παιρνουν για αστειο αλλα οσο και να μην το πιστευεις, αυτη ειναι η πραγματικοτητα.
-Τι εννοεις παππου;
-Εννοω οτι καθε εικοστη ογδοη μερα, ολοι οι νεκροι βγαινουν απο τους ταφους τους, προσπαθοντας να κλεψουν τις ζωες των ανθρωπων και να τις "φορεσων στους εαυτους τους. Σε οποιους καταφερουν να κλεψουν τις ζωες τους,  καλουνται απο τον θεο σε ευθανασια, διοτι θεωρουνται εξορκισμενοι.
- για τι πραγμα μιλας; εισαι τρελαμενος;
- δεν καταλαβες αγορι μου. Η οικογενεια μας ειναι υποχρεωμενη. Απο τον προπαππου μου και πιο παλια, πρεπει ανα δυο γενιες ολοι εμεις να προστατευουμε τον κοσμο απο τους νεκρους
- Μα γιατι διαλεξαν εμας παππου τι καναμε;
Σοβαρεψε. Πηρε ενα περιεργο υφος και σταματησε την κουβεντα. Κατι ηθελε να μου κρυψει.
   Βγηκαμε ξανα εξω και γεματος περιεργια και φοβο τον ρωτησα τι επρεπε να κανω.
-Αυριο παιδι μου τα υπολοιπα, μπες μεσα να ξαπλωσεις. Τον ακουσα. Καληνυχτα περιεργε ανθρωπε..