Ahu

2-Tutsak

Bölüm Şarkısı: Rhodes/ Blank Space

🌟 🌟 🌟

Gözlerimi açacak gücü kendimde bulamasam da etrafımdaki sesleri duyabiliyordum. Yumuşacık bir şeyin üzerine yatırılmıştım. İçerisi inanılmaz derecede sıcaktı. Alnımda birkaç damla terin biriktiğini hissettim. Neler olduğunu ve nerede olduğumu anlayabilmem için biraz zamana ihtiyacım vardı.

En son hava almak için dışarı çıktığımı hatırlıyordum. Peki sonra ne olmuştu?

Vücudumun herhangi bir yerinde acı var mı diye kendimi yokladım. Tek sorun başımın çok şiddetli bir şekilde ağrımasıydı. 3. Dünya savaşı benim beynimde yapılıyor olabilirdi.

Yavaş yavaş kendime gelirken uçsuz bucaksız bir panik dalgasının vücudumda kol gezdiğini hissettim.

İyice dikkat kesilip etrafı dinlemeye çalıştım. Sonuçta bir plan yapmam için sakin kalmaya ihtiyacım vardı. Birkaç ayak sesi duydum. Sanırım 3 kişilerdi.

Ne amaçla buraya getirilmiştim? Gözlerimde biriken yaşları geri göndermeye çalıştım. Sakin ol, diye hatırlattım kendime.

'' Gerizekalılar! '' diye bağırdı gür sesli bir adam. '' Kız bu değil. Ulan yavşaklar, bir işi de doğru beceremeyecek misiniz? Size güvenen beynimi sikeyim. ''

Bu bendeki şans da dünyadaki hiç kimsede bulunmazdı. Yanlışlıkla kaçırılmıştım. Bundan daha normal ne olabilirdi ki?

'' Abi.. '' dedi birisi çok daha kısık çıkan bir sesle. '' Başlatma lan abine! Soktuğumun bir işini bile beceremiyorsunuz. '' Galiba hayatımda ilk defa kükreme sesi duyuyordum. Bütün bedenim titriyordu ve sanırım birazdan fark edilecektim.

'' Abi sen gece boyunca bu kıza bakınca... Biz de sandık ki... ''

'' Lan ben size baktığım kızı mı kaçırın dedim? Hikmet Çelikkol'un kızını kaçıracaksınız dedim. Aynı renk elbise giydi diye yanlış kız mı kaçırılır lan? Sizin yaptığınızı ilkokul çocukları yapmaz. ''

'' Ne bilelim abi, kızı görmedik ki hiç? '' dedi farklı bir ses.

'' Ulan Allah sizin belanızı versin lan. Onu da ben mi söyleyeceğim size. Sizin gibi beyinsizlerle ben bu zamana kadar nasıl dayanmışım? ''

Korku bedenimi ele geçiriyordu ve daha ne kadar mantıklı düşünebilirdim bilmiyordum.

'' Kardeşim ayıp ediyorsun ama '' dedi artık ayırt edemediğim seslerden biri.

'' Karşımda zırla bir de tam olsun. Şimdi Hikmet Çelikkol'a şantaj yapamadığımız gibi üstüne bambaşka bir bela aldık başımıza. ''

Bu bela ben mi oluyordum şimdi? Artık ne olacaksa olsun diyerek gözlerimi açtım. Bulunduğum ortam loş ışıkla aydınlatılıyordu. Buna rağmen odadaki sade zarafeti görmüştüm. Gözüme ilk çarpan kişi salonda gördüğüm adamdı. Karşısında daha önce görmediğim 2 kişi daha vardı. Vücudundaki gerilimle karşısındakileri kül edebilirdi. Halime şükrettim. Şu an o iki adamın yerinde olmak en son isteyeceğim şey bile olamazdı. Gerçi ben de çok iyi durumda sayılmazdım.

Adamlardan biri kafasıyla beni işaret edince hepsi birden bana döndüler. '' Madem yanlışlıkla kaçırıldım artık gidebilirim değil mi? '' dedim güçlü bir ses çıkarmak istememe rağmen neredeyse fısıldamıştım. Ben bu salaklıkla ne yapacaktım? Sen konuşmaları dinle, sakin kal ve mantıklı kararlar vermeye çalış diyen beynim bu cümle için çok mu düşünmüştü acaba?

Saçları gece kadar siyah olan adam ruhsuz bir şekilde güldü. Ne yazık ki ben karanlıktan korkardım ve o karşımda, loş ışığın altında bana gülüyordu. Bugün ölmezsem bir daha ölmeyeceğimi düşündüm.