Bir uçurumdayım sanki.Bir adam var yanımda,kafama tabanca dayamış.Bir seçim yapmam gerekiyor.Ya o kafama sıkacak,ya da ben uçurumdan atacağım kendimi.Ama bir sorun var...
Kendim atlarsam,intihar olur,cehennemi boylarım.O sıksa,bunu gururuma yediremem.Ve dayanamam onun beni vurmasına.Kaçmak istiyorum,ama yaşamak için bir nedenim yok.Ölmek,hem yaşamı temsil eder,hem de çaresizliği...
Sonra uyanıyorum,ve aklımdan şu geçiyor:
Yalnızlık ilaç mıdır,yoksa hastalığın kendisi mi?
Bilinçaltım sanki benimle oyun oynuyor,ve ben,kendi kendimi parçalıyorum...Sanki tüm düşmanlarım ölmüş,şimdi de aklım savaşıyor benimle.Kendimi öldürebilir miyim,bu mümkün mü?Mümkünse nasıl?Ve yanımda kim var,bunun karşısında benimle duran kim var!Hayır,yok.Kimse yok.Ve bu dünya bomboş.Bir ben varım,bir de o.Ve bu savaşın galibi yok,sürekli devam etti,ediyor,edecek...
Ve devam ediyorsun,durmadan.Yaşıyor musun,yoksa öldün mü önemli değil,sadece devam ediyorsun...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Üzüntünün Olgunlaştırdığı İnsanlar
Phi Hư CấuBazı insanlar vardır. Hayatları diğerlerinden farklıdır. Onlar diğerlerine göre daha olgundur, daha güçlüdür(en azından psikolojik olarak). Bu insanları üzüntü, acı, korku olgunlaştırmıştır. Genç olmalarına rağmen bilge biriymiş, görmüş geçirmiş de...
