Keşke demek istemiyorum ama her seferinde oluyor işte.
Bir kaç gündür iyiydim ama yine beynime giriyor şu lanet olası düşünceler.
Ölmek çok gizemli bir şeymiş gibi geliyor, intihar sanki kurtuluş.
Sanki herkes arkamdan iş çeviriyor ama yüzüme bakınca melek.
İçimi kemiren bu düşünceler çürümeme neden oluyor!
Ölümün soğukluğu, gizemi, yokluğu, varlığı, bilinmezliği içimi cezbediyor.
Korkuyorum, Hem de hiç olmadığı kadar. Bir şeyler kulağıma ölümü anlatıyor sanki.
Ne yapacağım ben! Savaşmak için fazla mı korkağım? Yoksa korkmak için fazla cesur mu?
Yaklaşıyor hissediyorum!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Üzüntünün Olgunlaştırdığı İnsanlar
Non-FictionBazı insanlar vardır. Hayatları diğerlerinden farklıdır. Onlar diğerlerine göre daha olgundur, daha güçlüdür(en azından psikolojik olarak). Bu insanları üzüntü, acı, korku olgunlaştırmıştır. Genç olmalarına rağmen bilge biriymiş, görmüş geçirmiş de...
