Multimedya: Aleyna
İyi okumalar 🙂
Hatırlatma.
Ellerinde kelepçe takılıydı.
Beni görünce suratında şaşırmış bir ifade oluştu.
" Aleyna."
" Onur."
Kollarından tutup arabaya bindirdiler.
Araba hareket ederken.
" Nereye götürüyorsunuz ? "
Sokakta yankılanan en son şey benim sesim oldu...
******
Şok olmuş bir şekilde başımı ellerimin arasına aldım. Omzumda hissettiğim elle kim olduğuna baktım. Yanıma gelen kişi Ekin'di.
Ona sarıldım.
" Karakola gidebiliriz."
Başımı salladım.
Ama Onur ve Ekin'in bu yakınlığına anlam veremiyorum.
Karakola gidene kadar kimseyle bir şey konuşmamıştım. Bir ara Yağız'ın
" Onur bu anasını satayım bir şey olmaz ona." Dediğini duydum haklıydı aslında.
Girişteki polise durumu anlattığımızda ifadesinin alındığını söyledi.
Biraz süre geçince odadan çıktılar ellerinde yine kelepçe vardı.
Nezarete götürüyorlardı sanırım. Geçerken Ekin'e birşeyler söyledi.
" Babanı ara."
Ekin'in bana bunu demesiyle yutkundum. Babam iyi bir avukattı. Yani sadece duymuştum en son gördüğümde 12 yaşındaydım.
Yıllardır bilmediğim bir sebepden dolayı ulaşamadığım babama Nasıl ulaşacaktım ?
" Ama nasıl ulaşırım ona Ekin ? "
Ekin'in bana uzattığı telefonla suratına baktım.Daha sonrada ekrana.
Nasıl yani ? Şuan Ekin'in telefonundaki numara yıllardır aradığım babama mı aitti ?
Bir şey demeden telefonu alarak oradan uzaklaştım.
İki üç çalıştan sonra açtı.
" Yine sorun ne Ekin ? "
" Baba." Sesim kısık çıkmıştı.
" Aleyna ? Sen misin ? "
" Benim baba."
Adımı söylemesiyle gözlerim dolmuştu.
" Bir şey mi oldu ?"
" A-arkadaşım. Karakoldayız. Yardım etmen gerekiyor."
" Kim o kişi ?"
" Onur KARA."
" Halledeceğim. Beni birdaha arama kızım zamanı gelince geleceğim yanına prensesim."
" Baba-" ağladığım için sesim boğuktu ve babam cevap vermeden kapattı.
Yere çöküp sırtımı duvara yasladım.
Neden kendimi bu kadar güçsüz hissediyordum. Polis memurunun yanıma yaklaşıp.
" İyimisiniz ? " demesiyle başımı kaldırdım. Olumsuz anlamda sesler çıkararak oturduğum kirli zeminden kalktım. Ekingilin yanına gittim.
" Konuştun mu ? "
Soğuk bir sesle " Evet." Dedim.
Ekine sinirliydim babamın numarasını, yerini bildiği halde bana söylememesi oldukça kötü bir durumdu.
Fakat sebebini bilmeden Ekine bir şey söylemek istemedim. Nedenini en kısa zamanda öğreneceğimi kendime not ettim.
Yarım saat boyunca içeriden gelecek haberi bekledik.
Sonuç bileğindeki demirlerin hafif iz bıraktığı yerleri ovarak ve gülerek gelen Onur.
Ekine " Eyvallah." Derken diğerleri ile tokalaştı.
Bana gelince sarılır gibi yapıp kulağıma
" Biraz konuşalım mı ? " dedi.
Kafamı salladım.
" Biz biraz konuşalım siz gidin.eve giderim sonra." Yarene bakarak söyledim.
Doruk sarıldı. " sıkma canını prensesim."
İyiymişim görünümü vermek için gülümseyerek oradan ayrıldım.
Dışarı çıkınca ılık rüzgar yüzüme çarptı.
Onur'un arkamdan geldiğini düşünerek yürümeye başladım.
Sanırım biraz fazla hızlı yürümüştüm.
Arkamdan 2-3 kişiden gelen
" boş musun bu gece güzelim, bizim ev müsait, geceliği kaç para" sözleriyle ve gülme sesleriyle durdum.
Onur'un
" Hayatım biraz yavaş olsana" diyip elimi tutması ile uzaklaştılar. Gözden kaybolduklarında elini çekti.
" Doğum günün kutlu olsun."
" Sağol." Gülümsedi.
" Onur."
Ne oldu gibisinden kafasını salladı.
" Babamı nereden tanıyorsun."
" İş ortaklığı gibi meseleler."
Devamını getirmedi.
" Uzun zamandır babanla görüşmüyormuşsun. Benim için neden bunu yaptın ?"
" Orada olmayı hak edecek ne yapmış olabilirsin."
" Çok şey." Diyip göz kırptı.
" Yardımcılar bugün yok. Evin hali berbat. Bana yardım etmek istersen gelebilirsin."
" Bugün sana yeterince yardım ettim sanırım."
" Gelmiyorsun yani ?" Suratında ciddi bir ifade vardı.
" Geliyorum. Bugünlük son yardımım olur baştan söyleyeyim."
" Kabul." Derken gülümsüyordu bende güldüm.
Taksi çevirip Evlerine gittik.
Renkli ışıklar hâlâ yanıyordu. Yerdeki bira şişeleri.
Bazıları dökülmüş,bazıları kırık.
" Düzelir mi sence burası ha ? "
" Eh işte" diyip etrafı tekrar süzdüm.
Biraz zaman alırdı ama düzelirdi.
Önce sağlam şişeleri toplamaya başladım.
Onur'da kırık parçaları bir poşete koymaya çalışıyordu. Yardım etmek için eğildiğimde elimi ittirdi.
" Sen yerleri silmeye başla."
" Elini keseceksin."
Omuz silkip devam etti.
2 saatin sonunda ev normal haline dönmüştü.
Saate baktığımda 1.20 yi gösteriyordu.
Onur yorgunluktan bahçedeki koltuğa yayılmış oturuyor veya yatıyor gibi anlam veremediğim bir pozisyondaydı.
Yanındaki koltuğa normal bir şekilde oturdum.
" Yine sağol. Tek başıma zor olacaktı."
" Borcun olsun." Derken gülüyordum.
" Ben gitsem artık."
" O zaman içeride bekle bende üstümü değiştireyim."
" Gerek yok demeyecek kadar yorgunum." Güldü.
Salondaki koltuğa oturdum. Üstünü değiştirmek içim odasına gitti.
1 dakika oldu veya olmadı
" Aaaah" diye bir ses geldi. Oturduğum yerden hızla kalkıp üst kata çıktım.
Onur'un odasından garip sızlanma sesleri geliyordu.
" İyimisin ? " diye seslendim.
Cevap vermedi.
" Onur sana diyorum ses ver."
Yine ses yoktu.
" müsaitsin değil mi giriyorum bak."
" Gelebilirsin." Diye boğuk bir ses duyunca kapıyı açtım. Kaşının üstünden akan kanı eliyle silmeyi çalışıyordu.
Elini anlından çekip yarasına baktım. Nasıl becerdiğini düşündüm çünkü pek iyi olduğunu söyleyemem.
Kolundan tutarak veya sürüyerek odasından çıkardım.
" Banyo nerede ?"
Çenesinin ucuyla karşıyı gösterdi. En fazla on metrelik yere gidene kadar beş yaşındaki çocuk gibi sızlanmıştı.
Banyoda ben ilaç dolabının nerede olduğunu bulmaya çalışırken hâlâ kanı eliyle durdurmaya çalışan Onur'un eline vurdum.
Yarasını temizleyip yara bandı yapıştırırken
" Evi toplarken son yardımını yaptığını düşünüyordum." Dedi
" Bende öyle düşünüyordum ama maalesef bu kadar yaramaz bir arkadaşım varken." Güldü.
" Bana bu kadar yardım eden bir arkadaşım varken başıma bela açmaktan hiç çekinmiyorum." Omzuna vurdum.
Onurla aramda oluşan yakınlaşmanın farkındaydım.
Zaten istediğim bu değilmiydi.
Onurla yakın bir arkadaş olmak.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Aslında bu bölüm pek hoşuma gitmedi ama neyse şimdilik idare eder.
Yorumlar çok önemli şimdiden teşekkürler. Seviyorum sizii 🤗👑👑
