Chapter 7

3 0 0
                                    

I sprawled on my bed, still wearing my uniform. I'm too tired to changed or either stand or walk.

A knock on the door startled me.

"Menchi?... Can I come in?" a husky voice asked. It's harry.

"Sige, pumasok kana" sagot ko. Hindi ako gumalaw sa kinahihigaan ko. Si Harry lang naman yan. Nanlaki yung mata niya nung nakita ako. Lumapit siya sakin na nakakunot ang noo.

"Bakit di kapa nagpapalit? At sumabay kaba kay Zach?" Sunod-sunod niyang tanong.

I clenched my fist. Hindi ko parin nakakalimutan yung ginawa ni Zach. He almost kill me. Almost. Kung ako namatay siya talaga ang una kung mumultohin. I swear. Tapos naglakad pa ako ng pagkalayo-layo. Buti nalang nakabisado ko yung daan nung papunta kami ni Harry sa school.

"You okay?" Tanong ni Harry ulit. Hindi ko namalayang naupo na siya sa tabi ko habang ako nakahiga parin.

"Yeah, napagod lang talaga ako, Sorry" sagot ko.

He furrowed his eyebrow, "Bakit naman?"

I raised my eyebrow, "Do you really want to know?"

Tumawa siya, "I guess"

"Naglakad ako pauwi" bulong ko. Pero alam kung narinig niya yun.

"Seriously? Diba susunduin ka sana ni Kuya Zach. Menchi what did really happened?" He asked sternly, looking at me in the eye. I looked away, staring at the white ceiling.

"We fight. He almost kill me, I almost bump into his car. He droved towards me fast. I almost die and he didn't even ask me if I'm alright instead he shouted at me" I said annoyed. Who wouldn't? Or maybe I'm overreacting?

"But you didn't die. So that's good" he said after a minute. I stared at him in disbelief.

"Oh my gosh. Nakatira ba ako sa ibang mundo?" Nasabi ko nalang. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya, ang akala ko pa naman susugudin niya yung kuya niya or magagalit pero hindi. Parang wala lang sa kanya ang sinabi ko. I stand up angrily and walk inside the closet.

"Hey, I'm just joking" sabi niya na natatawa pa. I gritted my teeth and slam the closet door hard.

Makapagpalit nalang ng damit. I picked a shirt and a short. Not too short. Tumingin ako sa salamin at nakita ko ang sarili ko. Eyebags. May eyebags ako at malaki yun. Feeling ko tumanda ako ng sampung taon.
Pero wala akong paki-alam. Darn it.

Lumabas na ako sa walk in closet ko at wala na si Harry. I sighed. Pareho lang sila ng kuya niya. Careless.

I'm not in the mood to eat so mahihiga muna ako and a nap would be okay. I jump in my soft bed and lie down. I stared at the wallclock and frown. It's 6pm.

I closed my eyes and felt the darknest take over me.





--




I stared at the ceiling. I can't believed a nap turn into a long sleep. Kinuha ko yung cellphone ko sa bedside table at tinignan yung oras. It's 1:34 am. Madaling araw na pala. Ilang oras na at pasukan na naman ulit.

I heard my stomach growl. Gutom na ako. Bakit kaya di nila ako ginising? Nevermind.

I walk outside my room. The lights are on. Thank goodness.

Hindi ako makakalabas ng kwarto ko kung patay ang mga ilaw. I hate darkness but I'm not afraid of ghost. No kidding with that one. Seriously.

Sobrang tahimik ng mansion, ang tanging maririnig lang ay ang footstep ko. I get inside the elevator and click the first button. When I reach the Ketchin I immediately find food that I can eat. Pwede namang kumain diba? Pwede naman akong kumuha diba? Wala akong oras para magluto. Wala bang snack dito?

Don't Want To Fall In Love With The BadboyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon