Niebezpieczna gra

13

Wybaczcie że taki krótki ale nie miałam dużo czasu. Jutro dodam dłuższy :)

Szczerze mówiąc, nie zaszliśmy daleko, ponieważ już w magazynie poczułam na ramieniu zimną dłoń.
- To niemiłe z twojej strony - zaczął spokojnie wpatrując się we mnie spokojnym wzrokiem - Tak wychodzić bez pożegnania.

Odwróciłam się i krzyżując ręce na piersi obrzuciłam go zirytowanym spojrzeniem.

- Czego ty właściwie chcesz? 

-To chyba oczywiste. Zabrać cię z powrotem do Chicago.

Cofnęłam się i spojrzałam na Rica, szukając sprzymierzeńca ale on tylko stał jak słup soli i najwyraźniej nie zamierzał się udzielać. Pięknie.

- Ja nie wracam.

Wampir arogancko złożył ręce na piersi i nawet powieka mu nie drgnęła, słysząc moją deklarację.

- Oczywiście że wracasz.

Arogancki dupek.

- Mam do załatwienia pewne sprawy. Muszę się dowiedzieć paru rzeczy.

- Możesz się ich dowiadywać w domu Alexandra.

- Posłuchaj. - postanowiłam szybko zmienić taktykę i złapałam go za rękę. Wzdrygnął się lekko, ale nie cofnął. - Ja nie mogę narażać życia Mayi , będąc tam. Ktoś mnie ściga, i dopóki nie dowiem się kto to, nie mogę wrócić. Błagam.

Jego oczy na chwilę rozbłysły i zobaczyłam w nich coś dziwnego, ale zniknęło tak samo szybko jak się pojawiło.

- Dostałem rozkaz i nie mogę go zignorować. - ścisnął mocniej moją dłoń. - Przykro mi, Andrea.

Wiedziałam, że poległam. 

Nie zdołam go przekonać, pomyślałam. Spojrzałam smutno na Rica a on ledwo zauważalnie skinął głową. Obydwoje wiedzieliśmy że teraz jedyną naszą nadzieją są moje moce.

Jednak nie mogłam działać zbyt impulsywnie bo nie chodziło o pierwszego lepszego wampira. Cała jego postawa emanowała siłą i mógł unieszkodliwić mnie w sekundę. Dlatego musiałam wymyślić plan idealny i to bardzo, bardzo szybko.

Zanim zdołałam przekonać samą siebie, że to co chce zrobić jest bardzo złym pomysłem zbliżyłam się do Connora i pocałowałam go.