Sürekli insanların hayatından çıkmam gerekiyomuş gibi hissediyorum. İlk önce onların hayatından sonra kendi hayatımdan.
İlk önce onların içindeki beni öldürmeyi sonra da kendi kendimi yitirmeyi istiyorum sadece.
Hayatını kaybetti değil de ,
"hayat onu kaybetti " denilmeli belkide . Çünkü benim birşeyi kaybettiğim yok sadece usulca teslim olacağım sonsuzluğa .
Belki sonsuzluk denizine , belki sonsuz gökyüzüne , belki de bir ormanın en bilinmez sonsuzluğuna.
Lakin hepsindeki ortak özne sonsuzluk olunca bir karar vermek zorunda kalmıyor insan , hepsinin kollarına atılabilirdim. Çünkü bir seri katilin yapamayacağı derecede mükemmel sonsuzluğu tattırabilirler onlar . Sadece onlara teslim olmalı , yanlızca onların esiri olmali insan , kendini teslim etmeli sonuna kadar ve sonra sonsuzluğu iliklerine kadar tatmalı , tatmalı ki gördüğü /bildiği hiçbirşeyin yerini tutmadığını ve tutmayacağını anlamalı .
"Yalnızca sonsuzluğa teslim olmalı insan , yalnızca onun kollarına ."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Size bunları hiç bilmediğiniz bir yerden, intiharın eşiğinden yazıyorum
Teen FictionBelkide çoktandır eşiğindeydim intihar denen illetin , hatta belkide pençelerinin arasındaydım . Görüyordum ama anlatamıyordum ,anlatsamda dinleyen olmazdi belki , bende yazmaya karar verdim aynı hayatlar aynı satırları okurken buluşsun diye .
