The Hardest Goodbye

Mommy's Girl

Grandma, lola, momsy, or even mommy are those endearment that we usually used in calling our grandmothers. But for me I usually used mommy instead of lola. Because my tita's and tito are actually calling her mommy that's why we as a grand children we also used it.

By the way I am Ayesha Forte. 14 years old, and 3rd year high school in St. Augustine Academy.

Nandito na pala ako sa school. Naghihintay magbell para makpagflag ceremony na.

Nababagot na ako tapos English pa ang unang subject namin. Haaaay Buhay! Nakakainis. Magbell ka na, Ple-----------.

"Ring! Ring! Riiiiiing! "

Ayun sa wakas. Naudlot kung ano man ang iniisip ko ng marinig ko ang kanina ko pa inaantay. (I love those rings coming from that bell) Gusto ko ng umuwi. Agad agad! As in agad agad! Kung pwede lang magteleport gagawin ko. Wanna hug her tight, kiss her, and squeeze her like lemons. Hahaha! Syempre joke lang yun. Para maramdaman niya that I love her the way it is. Namimiss ko na siya. I miss her so much.

Bumaba na ko agad at hindi na ko nagtagal pa sa school. Excited akong umuwi. Para masilayan ang napakaganda niyang mukha. In a minute about thinking her. I run fast, faster that I can. Daig ko pa si flash kung tumakbo. (Flash? Basta yung hero. Di ko alam kung anong group siya e.) When I am on the door of our home I saw HER. Her face, smile, laugh, also her giggles makes me feel better. I saw her cooking food for our dinner. When she saw me and smiles at me. "Halika na! Tapos na ko magluto. Magbihis ka na at kakain na tayo." I smile as my feedback. Pagkatapos ko magbihis. Nakita ko siyang may malalim na iniisip at tinanong ko kung ano yun and she told me NOTHING and I take a deep breath. Then, kumain na kami.

After we ate, we decided to lay on our bed. Habang nakapikit siya ako naman nag-iisip ng mga bagay-bagay na ginawa niya sakin. Sa kanya ako namulat sa mga bagay-bagay.

Sa lahat, as in lahat. Sa kanya ako natutong magluto, maglaba, at kung anu-ano pa. Kaya nagpapasalamat ako sa kanya. All the things that I never thought na kaya kong gawin.

Ni minsan di niya ko pinabayaan (never in her life) ni lagnatin ako alagang-alaga siya, kahit galus lang? Oo, kahit galus lang. isa lang ang sasabihin niya at nakarecord na yun sa isip ko tagos rin sa puso ko. "Di ka namin pinalaki ng mama mo para magalusan. Kaya magingat sa susunod ok." I know.

I know and ramdam na ramdam ko yung sincerity in her eyes. Because of that, I know she loves me that much Kahit na lagi niya akong pinapagalitan. (But she never lie, never) Kulang nalang lumabas yung sungay niya kung magalit sakin dahil sa kakulitan ko. Kahit na ganun, di niya ko pinagbuhatan ng kamay. (Because only belo touches my skin! Hahaha) Lagi ko siyang katabi matulog (instant kama at unan ko na siya at kumot) lagi niya akong niyayakap.

Hanggang sa isang araw pinapangaralan niya ko. "Pano kung wala na ko? Sinong mag-aalaga sayo?" Yung feeling na ang bigat sa pakiramdam na bakit parang may mali? Bakit parang may something na di ko alam?.

There is something in her eyes. Sobrang lungkot ng mga mata niya. Para mawala ang tensyon na yun. Tumawa ako para di maging seryoso ang usapan namin. I told her that "ikaw at si mama ang mag-aalaga sakin diba? Sayo ako lumaki kaya subaybayan mo ko sa mga tatahakin ko sa buhay ok?" Then she smiles pero SAD SMILE ang pinakita niya sakin.

I miss Those curves on her face that makes me feel happy everytime kapag nakikita ko. Parang may mali. Parang may kulang. Hindi na siya gaya ng dati na sobrang sigla.

Sobrang saya! Is there something wrong? Bakit?

Miss ko na yung, pagtumatawa siya. Even pagnagjojoke ako kahit alam ko sa sarili ko na corny yung mga yun. Alam ko naman sa sarili ko na corny yun But I do still spill it for her to make her laugh. Hahaha but I thank her for laughing even though di naman katawa-tawa.

Sometimes, i call her manang/ate and she just laugh and says "i know that I'm not that old as my age but will you please just call me mommy. Your not my sibling either." I laugh as an feedback. She laugh as well. Mga ala-alang nagpapasaya sakin.
Minsan pa nga, grabe ang ingaaaaay! Ano ba yan? Am I dreaming? Pasimpleng kurot sa pisngi para malaman kung nananaginip ba ko pero masakit e. So it means totoo. Kahit naiingayan na ko di pa rin ako bumabangon sa higaan and take note even my eyes are still close kahit nakunot na ang mga noo ko. Hahahaha! Dahil di ko na kaya yung ingat na yun dumilat na ko. I saw her holding a stainless plate and a spoon trying to make annoying sounds to make wake me up! And she succeeded anyway, as always. Bumangon na ko and she left me. (Yeah! She left me) hahahaha! Charot lang. lumabas lang siya. Paglabas ko ng kwarto, i do my morning routines. Pagpunta ko sa dining table I smell the coffee's aroma. Lagi nalang niya kong tinitimplahan ng kape everymorning di na ko matututo magtimpla nito. I do love her kasi di niya ko pinapagod sa mga gawain. Chariiing!

----
I hope you will support this story of mine until the end guys. Sana makarelate kayo ;)
Follow me!
Support me!
Vote for this story!
Until the next chapter!
Thank you so much.