The Hardest Goodbye

Regrets and What IF's

(This will be the last chapter. Thank you so much for reading this.)

---

Finding Hope- Lyrics
"Without You"
(feat. Holly Drummond)

Is this what it feels like to be lonely?
And though I'm not afraid, I know it won't be the same without you

And now I'm far from home, and I'm not sure where to go
Never wanted to hurt you, but you wanted to hurt me
And then you left me in the cold

So here's what it feels like to be lonely
And though I'm not afraid, I know I will be okay without you.

And now I'm far from home, and I'm not sure where to go
Never wanted to hurt you, but you wanted to hurt me
And then you left me in the cold

(For those who do not know this song try to hear it in youtube. )

This song represents how lonely I am. Parang kahapon lang nakangiti ka samin. Nakikipag-usap, nakikipagtawanan, nanonood ka nga ng TV kasama namin. 100 days to heaven ang lagi mong sinusubaybayan tuwing gabi. Sa hindi inaasahang pagkakataon, panahon, araw, oras, minuto at segundo ng buhay na to. How should we feel about this? What should we've done? Hindi nila namalayan at lalo nang hindi ko namalayan. Hindi ko alam kung bakit ganito. Ginawa naman namin lahat to make you feel better para mapagaling ka. Pero bakit? Bakit ganito? Mga bakit na paulit-ulit na nasa isip ko! Mga tanong na di ko masagot! Parang lantang gulay ang pakiramdam ko. Gusto ko na rin matulog para makasama ka. With all the dreams we want to achieve that we both want to achieve. Mommy, naalala mo pa ba yung sinabi ko sayo noon?

"mommy, pag-ako grumaduate gusto ko ikaw ang kasama ko sa stage" sumagot ka kaagad na walang pagdadalawang isip.

"Oo naman. Proud ako sayo." Habang iniisip at inaala ang pag-uusap na to.

Hindi ko mapigilang umiyak. Hindi ko mapigilan ang maghikbi kasama ang kaba na baka mawala ka na sa amin, at lalo na sa akin. Apo mong kasama hanggang ngayon. Apo mo na mahal na mahal ka. Apo na kahit pasaway di ka nakakalimutan. Alam mo ba mommy, Hanggang ngayon nakatatak pa rin yan sa isip ko.

"Mommy, gusto ko makita mo kung gaano ako magiging successful. Gusto ko makita mo paano tayo aahon sa buhay." Walang alinlangang sumagot at ngumiti. Mga ngiti na sa ala-ala ko nalang ba makikita?

"Syempre naman makikita ko yan."

Mga usapang mananatili nalang bang ala-ala? Tinig mo na gusto ko nang marinig. Mga halakhak na gusto ko nang masilayan at mapakinggan. Bakit sa ganitong pagkakataon? Sobrang bigat sa pakiramdam. Bakit siya na coma? Yes, she is really sick! How come? Naalala ko pa noon bago ka ma-coma at mailipat sa ICU. Nagkukuwento ka sa amin together with my cousin. (The best ever adviser. Hey! my intelihentemg pinsan. Shout out to you, mads) mga salita na nakaukit na sa puso at isipan namin

"ito ang mga apo ko na mag-aahon sa atin sa hirap." Pointing to the both of us.

Ilang araw ang nakalipas. Ang bilis naman! Ang bilis-bilis! Daig pa ang pag-ilot ng mundo. Daig pa ang pagtakbo ng mga sasakyan. Daig pa ang pagtakbo sa hagdan. Sobrang bilis ng panahon.

Gayun paman, Kahit pa ganito ang sitwasyon. Wala ni isa sa amin ang sumuko. Ngayon pa ba? Ngayon at mas kailangan kami? Hindi-hindi mangyayari. Ipapakita at ipaparamdam namin na mahal na mahal namin siya. November, this month is for all souls in heaven. The worst month for me. November 26, 2011, madaling araw. Nakailang revive sila sa'yo.