Droomprins Gezocht [oud]

H5 | lang leve rock & roll

EEN LANGE, VERMOEIDE ZUCHT ontsnapte uit Gabriels mond. "Vriend, je staart naar die colafles alsof hij gisteravond je hele familie vermoord heeft."

Ik zat nog maar vijf minuten aan de lunchtafel in de overvolle kantine en wilde nu eigenlijk alweer weg. Daar had ik vrijwel nooit last van, maar nu Douglas me de hele tijd bestuderende en veelbetekenende blikken toewierp, kon ik het amper uithouden.

Mijn hand gleed over het gladde, lichtbruine oppervlak van de tafel naar mijn flesje toe, die ik er vervolgens vluchtig vanaf pakte. "Ik heb gewoon niet echt mijn dag vandaag," wuifde ik het weg.

"Dat valt op," gaf Nico toe, die vanaf mijn linkerzijde met zijn hand op mijn rug sloeg. "Ik heb jou nog nooit je dag niet zien hebben. Ernstig as fuck. Is er een mooie chick die je heeft afgewezen? Laat die emoties maar lekker los. Ga maar janken of zo. Ik zal je niet veroordelen."

Ik wierp hem enkel een dodelijke blik toe. "Alles gaat prima, dankjewel. Er is niets waar ik over wil praten." Ik draaide de colafles open en schonk de helft naar binnen.

Gabriel boog zich samenzweerderig voorover. "Je bent toch niet in zo'n slechte bui omdat een van je favoriete hentai-personages dood is, hoop ik?"

Ik kneep in de colafles en ik bracht hem langzaam naar beneden. "Hoe vaak moet ik je nu verdomme nog vertellen dat het gewoon anime is? En nee, iedereen leeft nog, hartelijk bedankt voor je bezorgdheid."

Dat bijna de helft van mijn lievelingspersonages dood waren, hoefde hij niet te weten. Hij kon mijn pijn toch nooit begrijpen.

Nico stikte bijna van het lachen. "Wedden dat hij boos is omdat hij nog een jaar moet wachten op het nieuwe seizoen van weet-ik-veel-wat?"

"Ik kan zo tien anime series opnoemen die in die categorie vallen, dus je zult vast wel begrijpen dat ik dan soms een slechte dag heb. Je mag blij zijn dat ik daarom niet élke dag een slechte dag heb," merkte ik verveeld op.

Mateo ving mijn blik en hij gaf me een kleine glimlach, waardoor ik me weer verplicht voelde om terug te glimlachen. Hij deed dit echt verdacht vaak en ik begreep niet precies waarom. Misschien wilde hij met me praten—maar waarom deed hij dat dan niet gewoon? Dacht hij dat ik het op magische wijze begreep als hij naar me lachte?

Vast wel, want blijkbaar waren alle jongens in mijn leven op dit moment alleen aanwezig om het me lastiger te maken. Niet alleen kon iedereen Shadow zijn, maar als Shadow me echt leuk bleek te vinden en mijn vrienden daar achter zouden komen, had ik een probleem.

Dan moest ik uit de kast komen en laat dat nou net een van de stomste dingen zijn die ik me kon bedenken. Voor een groep gaan staan, zeggen 'yo ik val op meisjes én jongens' en dan zien hoe iedereen je stomverbaasd aankeek, was duidelijk niet mijn favoriete bezigheid.

Godallemachtig, alsof het echt zo speciaal was.

"Nou, als jullie me nu willen excuseren," zei ik, waarna ik mezelf overeind duwde. "Ik zie jullie na de pauze wel weer. Ik moet nog wat doen." Ik wachtte niet op een reactie.