Droomprins Gezocht [oud]

15 | onbeleefd

DOUGLAS ZAT IN STILTE naast me in de auto. We waren onderweg naar het lunchcafé waar we het vriendje van mijn zus zouden ontmoeten, en ik had besloten maar een deel van mijn vriendengroep mee te nemen als een soort intimiderend 'samen staan we sterk' idee. De andere jongens reden niet ver achter ons.

Ik haalde diep adem. "Michelle weet het. Ze heeft mijn privacy geschonden door op mijn mobiel te kijken terwijl ik weg was." De irritatie kon ik onmogelijk uit mijn stem houden.

"Méén je dat?" vroeg hij ongelovig. "Maar dan is de kans groot dat morgen iedereen het weet. Heeft ze screenshots naar zichzelf gestuurd? Als dat niet het geval is, kun je het eventueel nog ontkennen."

Mijn handen klemden zich harder om het stuurwiel. "Ze heeft beloofd niets te zeggen."

"En dat geloof je?" Hij lachte. "Michelle is niet de persoon voor geheimen. Vorig jaar beloofde ze niemand buiten de vriendengroep te vertellen over mijn verjaardag en toch was mijn huis diezelfde avond gevuld met driehonderd mensen."

Het klamme zweet op mijn huid maakte mijn handpalmen glibberig op het stuur en mijn hart begon iets sneller te kloppen. "Maar dit is heel wat anders," protesteerde ik zwakjes terwijl mijn gezicht opwarmde, "dit zou ze toch wel voor zichzelf houden?"

Hij haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet. Als ze enig respect heeft voor haar medemens wel, maar ik ken haar niet goed genoeg om daarover te oordelen."

Ik wist niet wat ik daarop kon zeggen, dus ik bleef stil. Niet veel later parkeerde ik de auto voor het lunchcafé en vonden we de anderen al aan een tafel. Lucy was er nog niet, maar dat had ik misschien ook verwacht omdat ze een lift kreeg van de vast-altijd-late Nolan Bythesea.

"Ik heb hem nog nooit van dichtbij gezien," gaf Gabriel toe. Hij zat naast Mateo, die weer naast mij zat. Aan mijn andere kant zat Douglas. "Ik bedoel, ik heb hem zien lopen en hij maakt de schoolfoto's door gebrek aan beter en gierigheid van de directeur, maar toch."

Mateo trok een grimas. "Ik ken hem, een soort van. We hadden een keer een meningsverschil over de indeling van de galerie op school. Hij is te omschrijven als kil en agressief en kan die vuisten van hem ook wel gebruiken."

"Hij heeft je aangevallen?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. "En mijn zus heeft een relatie met dat monster?"

Mateo draaide zijn hoofd naar me toe en gaf me een zachte glimlach. "Nou, ik zou er vanuit gaan dat hij met de dames iets voorzichtiger is, anders is hij nog slechter dan het verschrikkelijke beeld dat ik nu al van hem heb." Zijn gezicht was best wel dicht bij de mijne en zijn adem tintelde op mijn huid, waardoor ik langzaam warm werd.

De bel van het café klonk en Lucy stapte naar binnen, gevolgd door de jongen die Nolan Bythesea moest zijn.

Hij was lang. Waarschijnlijk bijna een kop groter dan ik. Hij droeg een spijkerblouse met de mouwen opgevouwen tot aan zijn ellebogen, en een versleten jeans vol met scheuren. Het geheel werd afgemaakt met opgedroogde verfklodders. Over zijn donkerbruine haren droeg hij een felle rode beanie, en op zijn neus stond een zonnebril zo donker dat ik zijn ogen niet kon zien. Zijn kaaklijn was zo scherp dat hij er iemand mee neer kon steken.