De zestienjarige Nathaniel Young heeft niets te klagen: een leuke vriendengroep, een stabiele thuissituatie en genoeg sporttalent voor een studiebeurs. Het enige obstakel in zijn leven is dat hij bi is en nog in de kast zit, maar dat is niet echt ee...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
ZIJN OGEN ZIJN STERREN die schijnen aan mijn inktzwarte nachthemel. Ik kon geen eeuwigheid tellen, maar ik kon ze wel blijven tellen. Steeds opnieuw, van één naar twee, van twee naar één. Het was geen bezigheid waarmee ik ziektes kon genezen of vrede kon stichten, maar het suste wel de oorlogen in mijn ziel. Ik kon hem tekenen met potloden en stiften, hem schilderen met kwasten en vingers, hem uithouwen in klei en hout. Ik kon hem alleen niet behangen met liefde en affectie, want wat had hij aan die goedkope prullaria, de tierelantijntjes, de waardeloze spullen, als hij zichzelf al had? Want hij was een schat, de waardevolste van allen verborgen op het verste eiland van mijn kust zodat al mijn zeemannen zouden vallen en mijn schip zou vergaan lang voordat ik bij hem was. En zelfs zijn dekens waren net zo blauw als de nachthemel die langzaam transformeerde in dag, als een zon die opkwam. Ik denk dat hij daarom de zon was, dat ik het daarom wist. Dat hij mijn wereld langzaam zou verlichten, dat hij de uren voorbij zou laten vliegen en dat de uren met hem dag waren, en de uren zonder hem nacht. Hij was het soort zon, het soort dag, het soort licht, dat je altijd kon oproepen als je het nodig had. Hij zou niet altijd verschijnen als je dat wilde, maar hij zou opkomen; dat wist je, daar rekende je op, dat gaf je hoop. En wat was geen hoop, als je kon hopen?
![Droomprins Gezocht [oud]](https://img.wattpad.com/cover/65871266-64-k326155.jpg)