Droomprins Gezocht [oud]

H6 | niemand is perfect

MIJN KNOKKELS WAREN WIT GEWORDEN omdat ik zo hard in het stuur kneep. Nu zaten we nog met zijn vieren in mijn auto, maar het zou niet lang meer duren voordat ik Gabriel en Nico had afgezet... en zou ik alleen zijn met Douglas. Het was één grote nee, met alarmbellen en al.

"Yo, thanks mate!" Gabriel en Nico stapten tegelijkertijd uit de auto. Gabriel stak nog even zijn duim op en liep vervolgens naar zijn huis, terwijl Nico naar het pand ernaast ging. Ze woonden hier al jaren, precies naast elkaar.

Ik haalde diep adem en trapte het gaspedaal in. Hoe snel ik ook zou rijden, de stoplichten zouden me toch wel vertragen en het zou op zijn minst tien minuten duren voordat ik bij zijn huis was, maar hoe korter, hoe beter.

Wat nou als hij vragen ging stellen? Wat nou als hij me belachelijk ging maken? Wat nou als... als hij me zou chanteren? Of als hij dat niet eens zou doen, maar het gewoon aan iedereen zou vertellen? Alleen al bij de gedachten werden mijn handen klam en begon mijn hart sneller te kloppen.

"Dus..." Ik slikte moeizaam zodra Douglas begon te praten. "...Shadow. Wie is dat? Dat vraag ik me namelijk al twee jaar af."

Ik raakte afgeleid van mijn spanning door zijn woorden. "Twee jaar? Wat?" vroeg ik verward, terwijl er zich een frons vormde tussen mijn wenkbrauwen. "Hoezo twee jaar? Ken je die naam dan?"

Douglas trok een wenkbrauw naar me op. "Natuurlijk ken ik die naam. Dat is die gozer die altijd de muren volspuit met van die coole graffititekeningen. Je weet toch nog wel, die ene keer dat de ingang van de school was veranderd in de hellemond? Dat was hij—als het überhaupt dezelfde persoon is, natuurlijk. De bijnaam kan ook gewoon geleend zijn. Het ís nou eenmaal een vette schuilnaam."

Als ik indruk op iemand wilde maken, zou ik ook doen alsof ik een beruchte kunstenaar was die grote, indrukwekkende projecten had bedacht, dus dit limiteerde de eindeloze opties niet.

De verbazing moest van mijn gezicht te lezen zijn. "Dat wist ik niet," protesteerde ik. "Dat hij het was, bedoel ik. Dat wist ik niet. Ik had géén idee."

"Zijn handtekening stond eronder." Hij klonk lichtelijk geamuseerd. "Je geeft niet genoeg aandacht aan de kunst om de artiest te begrijpen, denk ik."

"Weet je hoe hij eruit ziet?" drong ik aan. "Zijn haarkleur? Lengte? Kledingstijl? Heb je een foto?"

Misschien kon ik aan de echte Shadow vragen of hij wist wie het was. Wie weet was het de echte Shadow zelf wel, en dan hoefde ik niet verder te zoeken.

"Dude." Douglas stak zijn handen op. "Jij bent hier diegene die contact met hem heeft, niet ik. Ik weet helemaal niets van hem behalve dat hij een of andere graffiti-goeroe is en dat hij zijn identiteit verdomde goed verborgen kan houden. Daarom vraag ik het dus aan jou."

Ik hield mijn blik strak op de weg gericht terwijl ik mijn reactie overdacht. "Ik weet niet wie hij is," gaf ik uiteindelijk toe, want diep van binnen wist ik ook wel dat als er íémand was die geen oordeel klaar zou hebben en me niet belachelijk zou maken, het Douglas zou zijn.