Styl Azji (Styl z Japonii i Korei)

Koreański hanbok

Hanbok charakteryzuje się prostą linią i brakiem kieszeni. Damski hanbok składa się ze spódnicy i kurtki w stylu bolero, natomiast męski z szerokich spodni związanych w kostkach i krótkiej kurtki. Hanbok jest noszony przez Koreańczyków w każdym wieku, głównie podczas tradycyjnych świąt i specjalnych spotkań, mających koreańskie zabarwienie. Niektóre z podstawowych elementów współczesnych hanboków, kurtki (chogori) i spodnie (paji) były prawdopodobnie noszone już bardzo dawno temu, ale zaczęły się rozwijać w czasie okresu Trzech Królestw (57 B.C - 668 A.D.). Pod koniec okresu Trzech Królestw Chiny zapoznały Koreańczyków z mandaryńskimi, jedwabnymi togami, które były noszone przez wysoko postawionych członków społeczeństwa i urzędników. Szlachcianki zaczęły nosić długie spódnico-spodnie i sięgające bioder kurtki z szerokimi rękawami związane w pasie. Natomiast panowie zaczęli nosić szerokie spodnie związane w kostkach i wąskie, przypominające tunikę kurtki z mankietami, związane w pasie.

Pod koniec XIII wieku Koryo, królestwo, które rządziło Koreą od 918 do 1392, zostało wasalem Mongolii podczas panowania mongolsko-chińskiej dynastii Yuan. Jej 25 władca, Chungnyol-wang zaczął rozpowszechniać mongolską modę. Niektórzy twierdzą, że podczas trzech lat jego panowania, każdy urzędnik musiał zgolić włosy poza pasmem na środku głowy i zacząć nosić stroje prostego ludu mongolskiego. Podczas krótkiego okresu, kiedy Koryo było wasalem Mongolii, koreańsko-mongolskie królowe miały całkiem spory wpływ na modę tamtych czasów. Spódnica (chima) i kurtka (chogori) zostały skrócone. Kurtka została podciągnięta ponad talią i związana na klatce piersiowej szeroką wstęgą zamiast pasem, a rękawy zostały lekko zakrzywione. Wyższe klasy społeczne nosiły w ciepłe dni hanboki z ciasno plecionej tkaniny lub innych wysokiej klasy, lekkich materiałów, a w pozostałe z jedwabiu. Zwykły lud w najlepszym przypadku był ograniczony przez prawo i ubogie zasoby do bawełny. Stroje ludzi z wyższych klas cechowała bogata kolorystyka. Generalnie jasne kolory były noszone przez dzieci i młode dziewczęta, a ciemniejsze przez starsze kobiety i mężczyzn. Zwykły lud był ograniczony przez prawo.
Zarówno kobiety jak i mężczyźni nosili włosy spięte w warkocz dopóki nie wzięli ślubu, kiedy to włosy mężczyzn wiązane były w węzeł na czubku głowy (sangtu), a kobiet w kłębek nad karkiem. We włosy kobiet wpięta była długa spinka, która utrzymywała konstrukcję, a także służyła jako ozdoba. Materiał i długość spinki zależały od klasy społecznej i statusu. Ozdoby mężczyzn również zależały od klasy i statusu.