Ο χρόνος κυλάει, τα λεπτά περνούν. Μορφές αλλάζουν, λουλούδια ανθίζουν.
Ο ήλιος κρύβεται και το φεγγάρι λάμπει. Το χαμόγελο φθείρεται και στη θέση του έρχεται μία λεπτή γραμμή. Τα άστρα πέφτουν και κανείς δεν τα προσέχει. Μία ψυχή χάνεται κάπου στη γη και άλλοι γλεντουν.
Έτσι είναι ή ζωη,λενε.
Και γω απλός παρατηρητής, χαζευω τη βροχή να στεγνώνει στο τσιμέντο. Θαμπωνουν τα τζάμια της ψυχης μου από την υγρασια. Τι να κάνω δεν γνωρίζω. Άλλοι λένε ζησε, άλλοι πρόσεχε εκεί που πας.
Πρόσεξε σε ποιον μιλάς, σε ποιον αφηνεσαι.
Πρόσεξε μην πληγωθείς.
Προσεξε μην χτυπήσεις.
Ενταξει μαμά, θα προσέχω.
Απλώς θα στέκομαι αμιλητη, ακίνητη , να κοιτώ ανθρώπους να πεθαίνουν, παιδιά να παίζουν, να γελούν.
Μην πληγωθω
Μην χτυπήσω.
Ώσπου ο χρόνος με χτυπήσει και φθαρεί το χαμόγελο μου, ή μορφή μου.
Και όταν στον καθρέπτη δω εσενα μαμά θα σπασω τα δεσμά και ας ματωσω θα χαρώ.
Γιατί θα χω πληγωθεί.
Γιατι μαμά πρέπει να ξέρεις πως το παιδί σου πρέπει να χτυπήσει, μα γελάσει και να κλάψει για να ζησει.
Πρέπει να δει τον ήλιο με γυμνά βλέφαρα, να εστιάσει στα μαύρα στίγματα της σελήνης, να κλάψει στον ώμο ενός ξένου.
Για να σε δει στον καθρέπτη και να σου πει ευχαριστώ.
