Οσα δεν τολμησα ποτε να πω, οσα λογια κρυφτηκαν βαθια μεσα στην ψυχη μου, ανειπωτα και θαμμενα ηρθε η στιγμη να γεννηθουν και να αιωρηθουν. Ισως ασκοπα, ισως σκοπιμα. Σε μια σκια μιλω, χαμενη στη γλυκια μεθη του κρασιου και κατω απο τα αμετρητα αστερια του ουρανου, που μονο εκεινα γνωριζουν.
Στο θανατο και τη ζωη μου μιλω, σαν να εισαι μπροστα μου, με ενα δολοφονικο βλεμμα να κοιτας το αχαρο κορμι μου.
Φυγε, σου λεω, φυγε, χασου απο τα ματια μου, να μην σε βλεπω. Φυγε γιατι οσα βρισκονται μεσα μου βγαζω και δεν θες να δεις, να ακουσεις. Φυγε γιατι ελευθερωνω πονο, οσο πονο εκρυβα πολλα, αμετρητα φεγγαρια. Εξαφανισου γιατι θλιψη απλωνω στο εδαφος για μια ακομη χαμενη ελπιδα, μια νεκρη φιλοδοξια.
Φυγε σου λεω, χασου. Μην ξαναρθεις ποτε διπλα μου, κοντα μου γιατι τα μαγια σου δεν θελω, οταν ξερω πως απλα ενα παιχνιδι ειναι.
Φυγε γιατι κουραστηκα να ερωτευομαι και να σκαω σε πελωριους, γιγαντιους τοιχους.
Μην σε ξαναδω, γιατι σαν δω τα ματια σου ξανα σε ληθαργο θα πεσω και υπνος βαθυς με περιμενει αιωνια.
Και δεν θελω, δεν θελω να ποναω, να θλιβομαι, να κουραζομαι αλλο πια. Θελω να αγαπηθω οπως μου αξιζει και οχι να ειμαι εσωκλειστη σε εναν τυραννικο ερωτα.
Φυγε, ζησε, ερωτευσου, αγαπησου και αγαπα. Εμενα τι με θες εξαλλου; Εγω πονω, δακρυζω. Εσυ να γελας πρεπει, σου αξιζει.
Φυγε για να ζησουμε και οι δυο, εξαφανισου για να σβησει η φωτια που μ αναψες.
Φυγε και μην ξαναρθεις, σε μισω μεσα απο τα βαθη της ανυπαρκτης πλεον ψυχης μου και σ αγαπω απο τα βαθη της ματωμενης μου καρδιας.
Θα δεις, ειναι ομορφα εκει εξω διχως εμενα, ειναι πιο ομορφα εδω μεσα διχως εσενα
