Τόσο τρομακτικό μοιάζει. Τόσο φρικιαστικό που πλέον το αγνοεις. Να διασχίζεις σώματα στο πέρασμα σου, να κοιτάς φευγαλέα ψυχές καλυμμένες από δέρμα και σάρκα.
Μάτια διάφορα και μαλλιά και χείλη. Περίτεχνα πρόσωπα και μορφές σαν ζωγραφιά. Ρούχα ανάρμοστα στο σώμα ή και ταιριαστά.
Είναι τρομακτικό να προσπερνας μυαλά και βλεμματα, δίχως να τα παρατηρεις. Σαν να παρατηρεις ένα έργο τέχνης. Τι συμβολίζει, τι αποχρώσεις βρίσκονται απλωμένες στον πίνακα, τι βρίσκεται μέσα στο έργο.
Είναι λυπηρό πως τόσοι άνθρωποι συναντιούνται καθε μέρα και δεν θαυμάζουν το είδος τους, δεν νοιάζονται.
Τα βράδια στο τρένο βλέπεις το δέρμα ενός άνδρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του να αναρριγει από το κρύο.
Τη γλυκιά έκφραση μιας λεχώνας ενώ σκέφτεται το παιδί της.
Το ζεστό και γεμάτο αγάπη βλέμμα μιας εφηβης, ενώ ονειρεύεται τον έρωτα της.
Τη θλίψη και τα σμιγμενα φρύδια ενός γενικού και ρυτυδιασμενου προσώπου, τα πρώτα δάκρυα του θρήνου να κυλούν βουβα και αθόρυβα στα μάγουλα, ενώ μόλις έμαθε πως ο σύντροφός της ξεψύχησε στο παγωμένο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.
Οι βαθιές ανάσες και τα ανησυχα ματια ενός σκουρόχρωμου νεαρού, τα χέρια μπλεγμενα, αμηχανα καταπίνει το σάλιο, ενώ φοβάται πως θα τον κρινουν, θα τον μισησουν, το μόνο που θέλει είναι να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Είναι τρομακτικό πως ο κόσμος περνάει ολημερίς μπρος τα μάτια σου και συ απλά βρίσκεσαι χαμένος στις σκέψεις σου, στο άγχος σου, κλεισμένος στην κοινωνία σου.
Ψηλά τα τειχη και δεν αναγνωρίζεις στο πλήθος μία φίλη, έναν γνωστό.
Δεν αντιλαμβάνεσαι πως ο κόσμος γύρω σου είναι σαν τα αστέρια. Ο καθένας λάμπει με τον τρόπο του, ο καθένας είναι ξεχωριστος.
Και είναι τρομακτικό πως κάθε βράδυ δεν υψωνουμε το βλέμμα να θαυμάσουμε τον ουρανό που φωτίζεται από άστρα και ομορφια.
Όπως δεν υψωνουμε το βλέμμα από την γκρίζα άσφαλτο να αντικρυσουμε ένα ζευγάρι ματια, που σαν άστρα θα τα παρομοιαζα...
