Τα παράτησα. Τα κατέστρεψα. Τα έδιωξα. Τα σκότωσα.
Τα φύλαξα. Τα προστάτευσα. Τα κλείδωσα. Τα έθαψα.
Τα είδα στο δρόμο. Τα άκουσα σε τραγούδια. Τα πίστεψα σε λόγια.
Όνειρα. Τα όνειρα μου, τα έχασα. Όνειρα πολύχρωμα, θαλασσί, και πορφυρά. Όνειρα μυρωδάτα, γαρυφαλλένια και πορτοκαλιά. Όνειρα που έμοιαζαν ζωντανά και άγρια. Σαν άγρια σκυλιά, λυσσασμένα να σπάσουν τις αλυσίδες και να ελευθερωθούν. Σαν ηττοπαθή κοριτσόπουλα, που λαχταρούν μια στάλα έρωτα. Όνειρα μεγάλα και τρανά σαν μεσαιωνικοί βασιλιάδες. Όνειρα θαμμένα, όνειρα λειψά.
Και που να πήγαν; Χάθηκαν στα ρολόγια των περαστικών, στη γκρίζα όψη των κτιρίων, στις ράγες του μετρό. Χάθηκαν στα σκοτεινά μονοπάτια του φόβου και της απογοήτευσης, πέθαναν από το δηλητήριο της ενηλικίωσης. Και ίσως τα όνειρα να βρίσκονται εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα. Εκεί που το αύριο μοιάζει με στυγερό δολοφόνο. Και που το χθες φάνταζε παιδούλα με άσπρη ποδιά.
Τα μοίρασα. Τα χώρισα. Τα διέλυσα. Τα ξέχασα.
Όπως ξέχασα και εμένα, με άφησα να πλανιέμαι στα σοκάκια του χρόνου. Χαμένη στη διασταύρωση. Μπρος ή πίσω; Που είναι τα όνειρα μου; Που είμαι;
Κολλημένη στο αστικό τσιμέντο και στην παγερή φωνή της συνείδησης που με νανουρίζει τρομακτικά. Κάτω απ'τα ζεστά σεντόνια της" εικόνας" και μέσα στο πάπλωμα της λησμονιάς.
Λείπει, λείπω. Που πήγαν; Τα ξέχασα;
