İşte şimdi gerçek anlamda korktum diye düşünürken arkama bakmaya cesaret edemiyordum.Ayrıca hala o soğuk elin omzumda olduğunu hissediyordum.Kalbim yerinden çıkacak gibi atmasına daha fazla dayanamadım ve hızla arkamı döndüm.Arkama baktığım zaman gerçekten şaşırmıştım.Çünkü mezarlık her zamanki gibi ıssızdı.Bunun beynimin bir oyunu olduğunu düşündüm.Daha doğrusu düşünmek istedim.Ve hızlı adımlarla mezarlıktan çıktım.Nereye gideceğimi veya ne yapacağımı bilmiyordum. Okula tekrar dönemezdim.Hatta oraya bir daha adımımı bile atmak istemiyordum.Gidebileceğim tek yer evimdi.Ama eve gittiğim zaman annemin hayal kırıklığıyla dolu yüzüyle karşılaşacağıma emindim.Ve bu istediğim son şeydi.Yine de başka çarem olmadığı için olabildiğince oyalanarak eve doğru yürümeye başladım.
***
Yaklaşık 1 saat sonra eve gelmiştim.Kapının ziline ürkekçe bastım ve geri çekilip kapının açılmasını bekledim.Annem kapıyı açtığında oldukça gergin ve sinirli gözüküyordu.Kaşlarını çatmış ve 'senden bir açıklama bekliyorum' der gibi bakıyordu.Annemi o şekilde görünce Hailey'in söyledikleri aklıma geldi ve gözlerim dolmaya başladı.Annem beni o halde görünce bana şevkatli bir şekilde sarıldı ve "Tamam canım.Bugün ne yaşadıysan hepsi geride kaldı.Gel bakalım içeri." diye ekledi.Ama yanılıyordu.Yaşadıklarımın hiçbiri geride kalmıyor veya geçmiyordu,aksine kalbimde büyük bir iz bırakıp orada kalıyorlardı.Yine de anneme bunu söylemek yerine kafamı sallayıp koltuğa oturdum.Birkaç dakika sonra sakinleştim ve ağlamamak için aklıma babama verdiğim sözü getirdim, annem bana meraklı gözlerle bakarken onu daha fazla meraklandırmamak için yaşanan olayların hepsini anlattım.O sürtüğün babam hakkında söylediklerini, nasıl gözümün karardığını ve sinirime hakim olamayıp onu merdivenlerden ittiğimi.Annem ben konuşurken tüm anlattıklarımı dikkatle ve tek bir kelime dahi etmeden dinledi.En sonunda derin bir nefes aldım ve gözyaşlarımla ıslanmış yanaklarımı silerken 'özür dilerim baba canını yaktığım için özür dilerim.' diye geçirdim içimden.Annem sessizliği bozarak önce boğazını temizledi sonra derin bir nefes aldı ve "İkimiz için de babanın ani ölümü çok zor oldu.Bu yüzden seni anlıyorum. Eğer istersen birlikte okuluna gidip bu olanları müdürle konuşabiliriz" dediği an kafamı hayır! Dercesine şiddetli bir şekilde salladım ve "Anne orda herkesin bana nasıl baktığını görmedin.Be- ben bir daha oraya gidemem." dedim ağlamaktan çatallaşmış sesimle. Annem de bana hak vermiş olacak ki kafasını olumlu anlamda salladı ve "İstersen kaydını başka bir okula aldıralım." dedi. Bu fikri sevmiştim.Artık hayatıma temiz bir sayfa açıp yeni bir başlangıç yapmak istiyordum.En önemlisi de artık mutlu olmak,doyasıya kahkaha atıp eğlenmek istiyordum.Daha fazla üzülemezdim.En önemlisi de daha fazla babamın canını yakamazdım.
***
Sabah, güneş ışıklarının yüzüme hücum etmesiyle ve beraberinde kulak tırmalayıcı alarmın sesiyle zor da olsa uyandım.Daha doğrusu uyanmak zorunda kaldım. Yanı başımda duran telefondan saate baktığımda saat daha sabah'ın 7'siydi Yani annem okula gitmemişti.Bu benim açımdan iyi oldu çünkü soracağım sorular var.Mesela Hailey'in durumu ne olmuştu? Bize dava falan açacaklar mıydı? Yeni okula başlarsam -ki yeni okul şart- bu hangi okul olacaktı? Dönemin ortasında okullar yeni öğrenci alabiliyor muydu? Ve daha onlarca soru.Daha fazla sorularımın birikmesini istemediğim için yataktan kalktım ve doğruca annemin yanına gittim.
Arkasından sessizce yaklaşıp yanağına aniden bir buse kondurdum ve kahvaltı masasına şöyle bi göz attıktan sonra anneme bakıp sırıttım ve "Kahvaltıyı hazırlarken bile herşeyin mükemmel olmasını istiyorsun,şu masanın güzelliğine bak! Tabi kimin annesi,aynı bana çekmiş" dedikten sonra kahkaha atmaya başladık.Birden aklıma babam geldi ve kahkahamı yarıda kestim.Babam benim yüzümden ölmüşken bendeki bu rahatlıkta neyin nesiydi? Annem beni dikkatle izlemeyi kestikten sonra "Birşey mi oldu?" dedi.Anneme en son babamın ölümünün benim yüzümden olduğunu söylediğimde benim için psikoloğa gitmenin iyi olacağını düşünüp benden habersiz randevu almıştı ve o psikoloğa 3 ay boyunca gitmek zorunda kalmıştım.Zorunda kalmıştım dediğime bakmayın,aslında o adam bana iyi geliyordu çünkü beni yargılamadan ve aşağılamadan dinleyen ikinci kişiydi.Biri annem birisi de doktorum Sean'dı.Beni düşüncelerimden ayıran şey annemin sesini az da olsa yükselterek "Yine mi Amelia? Yine mi aynı şeyleri yaşamaya başlıyoruz?" demesiydi.Anneme uzun uzun baktıktan sonra bişey demeden odama çıkacağım sırada annem tekrar seslendi ve "Amelia! Haftaya Sean ile seanslara başlamanı istiyorum" dedi.Annemi duymazdan gelip yatağa kendimi attıktan sonra kafamı meşgul etmek için elime bir kitap aldım ve okumaya başladım.Birkaç dakika sonra annem evden çıktı.Ve ben de yaklaşık 2 saat boyunca kitap okumaya devam ettim.Kafamı dağıttığı için ve insanların farklı yaşam hikayelerin az çok yansıttığı için kitap okumak en büyük hobilerim arasındaydı.En sonunda gözlerimin yorulduğunu fark edip biraz uyumak için yatış pozisyonuna geçerken annem odama girdi.'Ne ara gelmişti acaba'diye düşünürken konuşmaya başladı. "Haberler iyi.Hailey'in dizinde ve kolunda birkaç morluktan başka bişey yokmuş.Ve bizden şikayetçi değiller.Sanırım Hailey ailesine kavganın hangi sebepten dolayı çıktığını anlatmış.Bunu annesinin bana acıyan gözlerle bakmasından anladım diyebiliriz.Her neyse,2. iyi haber ise yeni okuluna kaydını yaptırdım.Okul'un müdürü yakın arkadaşım olduğu için herhangi bir sorun çıkmadan halletik Amelia.Yoksa hiçbir okul dönemin ortasında yeni öğrenci almaz." diyip göz kırptıktan sonra hızla odamdan çıkacağı sırada duraksadı ve "Eğer Sean ile seanslara başlamak istemezsen seni anlarım.Yine de sen bu meseleyi bir düşün.Sana iyi gelebilir." dedikten sonra odanın kapısını yavaşça kapatıp çıktı.Açıkçası Sean'i özlemiştim.Bunu hiç anneme söylemesem de oraya gitmeyi ve konuşacak birinin olmasını seviyordum.Ayrıca yeni okulda insanlara nasıl davranacağım konusunda bana yardımcı olabilirdi. Yeni okul,yeni insanlar ve yeni ortam. En önemlisi de yeni bir başlangıç.Aslında buna gerçekten ihtiyacım var diye düşündükten sonra hayallere daldım.İçimden de sürekli 'Herşey güzel olacak Amelia.Herşey çok güzel olacak.' diye tekrarladım.Göz kapaklarımın ağırlaştığını farkettiğimde kendimi uykunun kollarına bırakım.
Arkadaşlar bu geçiş bölümü gibi bişey olduğu için fazla bir olay olmadı ama yeni bölüm hepinizi heyecanlandıracak.Hepinizi seviyoruz,yorumlarınız ve votelerinizi bekleriz.♡
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DAVETSİZ AŞK
Ficção Adolescente"Bir ölüm insanı ne kadar değiştirebilir?" sorusunun cevabıydı Amelia.1 yıl önce geçirdikleri trafik kazasında babasının ani ölümü ile hayatında ki birçok şey değişmişti.En çok ta kendisi.Eskiden neşeli ve güler yüzlü bir kız olmasına rağmen, şimdi...
