simple ✩ jicheol ffs

of broken crayons and lost pencil

child!jihoon and child!seungcheol

˙˙˙

Masayang nagkukulay si Jihoon ng apple na dinrawing ng teacher nila para kulayan.

Jihoon's only 3 years old when his parents decided to let him do schooling. At first, ayaw na ayaw niyang iniiwan siya ng yaya niya. His yaya is his companion for over 3 years. Busy kasi ang parents ni Jihoon kaya siya ang nag-aalaga rito.

Busy pa rin si Jihoon sa pagkukulay ng apple na nasa isang malinis na bond paper. His teacher say that he's smart. At the age of three kasi, he can count from 1 to 50 and can completely recite the alphabets. Hindi nga lang ganon ka friendly si Jihoon dahil mas pinipili niyang mag-isa kaysa makipaglaro sa mga classmates niya.

"Hi Jihoonie!" Bati sa kanya ni Seungcheol at tinabihan siya. May hawak siyang isang papel at crayon na color red.

"Hello." Matamlay na sagot ni Jihoon sa kanya.

"Bakit ka sad, Jihoonie? Ayaw mo bang magcolor? Gusto mo bang ako na lang ang magcolor niyan para sayo, Jihoonie?" Masiglang tanong ni Seungcheol kay Jihoon.

Walang naisagot si Jihoon sa halip ay tinalikuran na lang si Seungcheol at humanap ng ibang pwesto.

Kabaliktaran naman ni Seungcheol si Jihoon. Seungcheol's very friendly. Most of his classmates are his friends and they always play together. Kahit na maraming kaibigan si Seungcheol, he still wants Jihoon to notice him. He wants Jihoon to play his toy cars with him and eat their snacks together.

Nalungkot naman si Seungcheol dahil hindi siya pinansin ni Jihoon. Pero hindi pa tapos ang lahat, sinundan niya ulit si Jihoon na nakaupo sa pinakadulo ng lamesa.

Dahil sa sobrang diin nang pagkukulay ni Jihoon, biglang nabali yung color niya. Nakita naman iyon ni Seungcheol at dali-dali niyang kinuha ang color niya at ibinigay kay Jihoon.

"Jihoonie oh! Gamitin mo na lang yung color ko. Tapos na ko magcocolor ng apple."

Tiningnan lang iyon ni Jihoon at hindi kinuha. Kaya binalik na lang iyon ni Seungcheol sa pencil case niya at tumingin na lang sa teacher nila.

Pinagpatuloy na lang ni Jihoon ang pagkukulay kahit putol na yung color niya. Nang matapos siya sa pagkukulay ay ipinasa na niya iyon sa teacher niya. Pinuri siya ng guro niya dahil maayos at malinis ang pagkakakulay niya sa larawan kahit na naputol ang crayon niya.

Isa rin ito sa dahilan kung bakit gusto siyang kaibiganin ni Seungcheol. Seungcheol thinks Jihoon is awesome. Dahil mabilis niyang nagagawan ng paraan ang mga bagay at his young age.

"Okay class. Kunin niyo na yung notebook sa bag niyo. Kailangan niying isulat yung pangalan niyo. Gawin niyo na at checheckan ko yan." Sabi ng teacher niya at tuloy pa rin sa paggugupit ng mga bond papers na gagamitin para bukas.

Kinuha na ni Jihoon yung mga kakailanganing mga gamit. Una niyang kinuha ang notebook niya at sunod naman ang pencil niya. Nagtaka siya nang wala sa pencil case niya yung pencil niya. Iisa lang kasi yung pencil niya kasi masyado daw mabigat sa bag. Like duh. Isang notebook at pencil case lang ang laman ng bag niya. Akala niya siguro high school na siya.

"Teacher! Nawawala po yung pencil ko." Sabi niya sa teacher na abala sa pagchecheck ng mga papel.

"Naku Jihoon, wala ka bang isa pang pencil na dala?" Tanong naman ng teacher niya.

"Wala po, teacher."

"Ano bang itsura ng pencil mo?" Tanong ng teacher niya.

"Kulay yellow po na puro mukha ni SpongeBob." Sabi naman ni Jihoon.

"Children! Nakita niyo ba yung pencil ni Jihoon?"

"Hindi po!" Sagot nilang lahat maliban sa isang bata. Si Seungcheol.

Hindi si Seungcheol ang kumuha wag kayong ano. Nagiisip lang siya kung paano niya matutulungan si Jihoonie niya.

Sinilip niya ang lahat ng ilalim ng upuan. Ang effort niya sa paghahanap ng pencil ni Jihoon na kung tutuusin ay pwede namang bumili na lang ng bago.

May nakita siyang pamilyar na bagay dun sa ilalim ng upuan ng isa sa kaklase nila. Pencil

"Teacher! Teacher nahanap ko na po yung pencil ni Jihoonie!" Nagmamadaling sabi ni Seungcheol at binigay kay Jihoon yung pencil.

"Buti at nahanap mo, Seungcheol. Oh? Anong gusto mong sabihin, Jihoon?" Tanong ng teacher nila kay Jihoon.

"Thank you." Sagot ni Jihoon kahit nakasimangot ang mukha.

Naiinis kasi siya kay Seungcheol. Seungcheol is the opposite of Jihoon. Seungcheol's friendly while Jihoon always wants to be alone. Kahit sa murang edad, alam niyang kinaiingitan niya si Seungcheol kasi kahit gusto niyang makipagkaibigan sa iba, hindi niya magawa kasi nahihiya siya. Pero hindi katulad ni Seungcheol. Seungcheol was the one who open up a certain topic para gumaan ang loob niyo sa isa't-isa.

"Teacher! Teacher! Gusto ko pong tumabi kay jihoon." Pagpapaalam ng batang si Seungcheol sa guro nila.

"Dahil hinanap mo ang pencil niya, sige upo ka na dun sa tabi niya." Sabi ng teacher nila.

Lumiwanag naman ang mukha ni Seungcheol at umupo sa tabi ni Jihoon. Nagulat si Jihoon sa ginawa ng bata. Nahihiya kasi siya kapag nandyan si Seungcheol. Feeling niya hindi dapat siya nilalapitan nito.

"Hi Jihoon! Galit ka ba sa akin?" inosenteng tanong ni Seungcheol. Nagulat na naman si Jihoon dahil biglang nagsalita si Seungcheol.

"Hindi." Matipid na sagot ni Jihoon.

"Eh bakit hindi mo ako pinapansin? Seungcheol likes to play with Jihoon. Kaya please pansinin mo na ako. Pleaseeee" sabi ni Seungcheol dito.

"N-nahihiya kasi ako eh. Baka kasi ayaw mo sa akin." Sagot ni Jihoon.

"Wag ka nang mahiya, Jihoon. Gusto kaya kita. Crush kasi kita eh." Sabi ni Seungcheol.

"Anong sabi mo? Crush mo ako?" Tanong ni Jihoon sa kanya.

"Oo. *chu" nahihiyang sabi ni Seungcheol. He also kissed Jihoon's cheek and run to his friends.

Why did he run? Crush din naman siya ni Jihoon eh.