simple ✩ jicheol ffs

of loneliness and hallucinations

Jihoon is cutting his wrist once again. He always do that whenever he is stressed. Araw-araw siyang stress so araw-araw din siyang naglalaslas. That's why he just feel numb when he does that.

Jihoon lived on his own. Naglayas kasi siya sa bahay nila ilang taon na ang nakakalipas. Sinasaktan kasi siya ng parents niya araw- araw. Araw-araw, pagkagaling niya sa school, papagalitan siya or worse sasaktan siya. Manhid na yata si Jihoon kasi kahit anong palo, suntok or sipa ang natatanggap niya, hindi na siya nasasaktan.

Jihoon's body was full of scars and marks. Dala na rin siguro ng paglalaslas niya at yung iba naman ay dahil sa pananakit ng mga magulang niya.

Jihoon doesn't have friends. Mas gusto niya pang mag-isa sa apartment niya kaysa pumasok sa school. Hindi naman siya binubully or something pero ayaw niya lang talaga ng atmosphere ng school nila.

Jihoon look to the mirror to see his what happened to his body. So eto pala yung pinaghirapan ng mga magulang ko. He thought. Jihoon never experienced love. He doesn't know what love is. Ni hindi niya iyon naramdaman sa sarili niyang mga magulang.

His pale skin looks paler than usual. Talagang napapabayaan na niya ang sarili niya. I'd rather die than to experience this kind of bullshit. Hindi naman niya ginusto ang ganitong buhay. He just want to have a happy life. He wants his parents to support him, friends that will stay by his side no matter what happens and someone who will be there for him.

Jihoon lay in his bed and close his eyes. Another day has passed and he still feel lonely. Gusto niyang maranasan kung ano yung feeling na may karamay siya kapag malungkot siya, may taong magpapasaya sa kanya at taong magtatanggol sa kanya. But it won't happen. Jihoon already accepted that he will die alone.

※※※

Nagising si Jihoon dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mukha niya. Umaga na naman. Kasisimula pa lang ng araw pero gusto niya na itong matapos ulit.

May naamoy siyang mabangong amoy na nanggagaling sa kusina niya. Well, nagulat siya kasi siya lang naman yung nakatira sa bahay. Napansin niya rin na kumonti yung mga sugat at marka sa katawan. Hindi niya na lang ito pinansin dahil akala niya, sabog pa siya kaya bumaba na lang siya.

Nagulat siya nang may makita siyang anino ng tao. Hindi naman siya umaasa na isa sa magulang nya yon. Kasi kahit kailan, hinding hindi siya pupuntahan ng mga iyon.

"Hi Jihoonie!" Sigaw nung isang lalaking hindi niya kilala.

"Sino ka?! Anong ginagawa mo dito?!" Gulat na tanong ni Jihoon.

"I'm Seungcheol. At simula ngayon I will take care of you." Sabi niya sabay ngiti kay Jihoon.

"Hindi ko kailangan ng tagapag-alaga. Sino bang nagpapunta sayo dito?! Umalis ka nga!" Pagtataboy niya rito.

"Walang nagpadala sakin dito, Jihoonie. Alam ko namang kailangan mo ng kasama dito sa bahay mo so sasamahan kita." Sagot naman ni Seungcheol sa kanya.

"Umalis ka nga! Hindi nga kita kilala tapos sasabihin mong aalagaan mo ako! Tatawag ako ng pulis!" Pagbabanta ni Jihoon.

Hindi pa rin umaalis si Seungcheol. He just laughed at Jihoon and see how cute he was.

"Dito nga ako titira kasama ka. Wala naman akong gagawin sayo eh unless gusto mong gawin ko yun." Sabi niya

"Ano yun?! Tigilan mo ko kuya!! Kaya ko ang sarili ko 'no!" Pagpupumilit ni Jihoon.