Maar je bent een jongen?

Negentien

'Je wilt echt niet met mij gezien worden,' zegt hij grijnzend.
Ik wil wat terugzeggen, maar kan er de woorden niet voor vinden.
'Ja,' geef ik schoorvoetend toe.
Hij lacht, maar het is niet van harte.
'Ik ben het wel gewend.'
Is hij nu een heftige bekentenis aan het doen?
Ik kijk hem bezorgd aan.
'Waarom?' vraag ik.
Hij schudt zijn hoofd.
'Kijk toch naar me. Zie ik eruit als iemand waarmee je gezien wilt worden?'
Ik wil hem best zien.
Ik kan mijn eigen gedachtes niet meer stoppen.