Be That Guy

Chapter 16: The Jerk I can't Imagine Who He Really is.

"He always won in getting what's mine. He always did. And now he did it again. Now, you're his." Malungkot niyang binulong.

"Oh. So you guys are competing with your ego, insecurities and pride. Nice choice, huh? Ako pa talaga napili niyong laruan na pag-aagawan." nanggagalaiti kong sinabi.

Nakakainis. So isa pa yung Nathan na yun. JERKS! Toying me?! What the hell. Now let's see if the toy you are competing would let you toy her.

"Hindi kita ginagamit. Ang sinasabi ko lang lahat ng akin, inaagaw niya." pabulong niyang sigaw. Halatang-halata na ang pagkairita niya sa boses niya. Sige lang, Andrew.

"I am not yours. And I will remind it to you again. So stop that nonsense." pabulong ko ring sinigaw. Ayokong pagtinginan kami. Lalo na at nandito lang sa paligid ang kapatid ko.

Sinabunutan niya ang sarili niyang buhok. At nang matapos siyang masatisfied ilabas ang kaniyang galit sa kanyang buhok ay naglabas siya ng isang malalim na buntong hininga.

"Look, you may not be mine, yet." I glared at him. What the meaning of YET?! I wouldn't be his. Never. Naintindihan niya naman ang pinapahiwatig ko. "Hindi ka nga sa akin. Pero hinding-hindi kita susukuan hangga't di kita nagagawang akin. Ang kinatatakot ko lang.....Lahat ng inagaw niya sa akin ay nakukuha niya. Paggiging captain ng basketball team na alam niyang pangarap ko. Pero binalewala ko na lang iyon. Yaong scholarship ng isang sikat na basketball academy, kung hindi siya nagpakita at nag-epal, akin sana iyon. Pero sinayang niya lang yon. Itinapon niya yung pagkakataong dapat ay akin. Hinayaan ko siya. Kasi BEST FRIEND ko siya! Pero ang first love ko na first girlfriend ko ay inagaw niya sa akin. Lahat na lang. At kung kelan bukas na ulit ang puso ko. P*ta. Nakagago ano? Tapos ngayon naaagaw ka nanaman niya. Kailan niya ba niya ako titigilan?! Kasi nakakag*go na talaga!"

Nabigla ako sa lahat ng sinabi niya. I couldn't believe that this jerk had something like that in his mind. Seriously, is that for real? Si Nathan? But I think he couldn't do such things.

Pinagmasdan ko siya. Ngayon ay nakatingin na siya sa malayo. Nakatigil na lang kami pareho. His jaw was clenched as well as his fist. I could also hear his hard and fast breathing. Mahahalata mong galit siya. Galit na galit.

"I. ah. I am not his." I blurted out. I didn't know why I said that.

Tumingin lang siya sa akin ng hindi makapaniwala. He's looking at me intently. Trying to figure out kung totoo ang sinabi ko. I just gave him an assuring smile.

Biglang napaltan ng ngiti ang kanyang lungkot sa mga mata at labi. Nabigla na lang ako ng yakapin niya ako. Napatulala lang ako sa ginawa niya. At ang mas kinagulat ko ay I hugged him back. I couldn't figure out why I did that. I hate it. I didn't want to do it but my f*cking body moved as if it has it own mind to command it. Ugh. This is not good. Really not good.

Napahiwalay kami ng biglang may tumunog. Maybe it is a sign that our time is already done. Tahimik lang kaming nagpedal pabalik.

Bigla akong hinigit ni Nathan. Tumingin siya ng seryoso.

"What's the meaning of you hugging Andrew? I thought you wouldn't like him. But I am wrong." Nawala ang bakas ng kaseryosohan sa kanyang mukha at ngumiti siya. "Alagaan mo ang best friend ko. Pero mas pahirapan mo siya para malaman mo kung totoo ka niya talagang gusto. Di yun sumusuko kung talagang gusto niya talaga unless magpapakabayani nanaman ang gago." Bulong niya sa akin.

Magsasalita pa sana ako pero biglang may humigit sa akin. Si Andrew. He's glaring at Nathan. Napansin kong he's still gripping his hand to my wrist. Kaya hinigit ko ito ng marahas.