Can't Get Out

{10}

Abba

Manuel haalt zijn schouders op en loopt dan de gang door, mij alleen achterlatend. Ik staar tegen zijn rug aan en mijn ogen worden groot. Hij laat mij hier zomaar alleen! Dat gaat dus mooi niet gebeuren.

"Heey, heey you," roep ik met een overdreven kinderachtig stemmetje.
Geen antwoord.

"Hallo?"

Geen antwoord.

"Ben je wel wakker?"

Geen antwoord. Ik geef het maar op en versnel mijn gang om naast hem te kunnen lopen. Hij zwijgt nog steeds en langzaam word ik een beetje chagrijnig. Stomme negeer-beer.

"Waar gaan we naartoe?" doorbreek ik de stilte.

Manuel kijkt op en zijn ogen glanzen. "De keuken."
"Lekker." Ongemerkt begin ik sneller te lopen. Ik heb honger. Manuel haalt me met grote stappen in, en wat ik nooit verwacht had dat zou gebeuren, gebeurt nu. Manuel opent een gesprek. Dat alleen al is reden tot een feestje.

"Houd je van jam?"

"Ieuwgh, nee."

"Houd je van hagelslag?"

"Veel te zoet."

"Stroop?"

"Ik houd niet van dat soort beleg."

"Eitje?"

"Hmm, gekookt is prima."

"Jammer, ik heb geen eierdopjes," zegt Manuel gevat. "Chips?"

"Ja, lekker!"

Hij kijkt me verbaasd aan en ik kijk neutraal terug. Het is helemaal niet raar om 's ochtends vroeg chips te eten. Het moet natuurlijk wel lekkere chips zijn.

"Ligt er ook aan welke chips je in huis hebt," verbeter ik mezelf. Manuel kijkt me aan alsof hij water ziet branden en ik voel me trots. Trots dat ik deze schijnbaar onbereikbare man een emotionele reactie van formaat heb ontlokt.

We lopen de keuken in, waar ik al eerder in heb gegeten, maar toen niet veel van gezien had. Het is een lichtgroene keuken, met donkergroene en witte details. Het ziet er behoorlijk fashion uit, maar ik vermoed dat onze Manuel daar niet helemaal wars van is. Hij lijkt ervan te houden. Het hele huis is bijna zo ingericht, al heb ik alleen nog maar de slaapkamer en de keuken gezien.

Manuel leidt me naar een barkruk en ik ga erop zitten en wiebel een beetje. Hij zit lekker.

Ik kijk op en merk dat Manuel me met een lachje aankijkt. "En, hoe zit ie?"

Er vliegt een blosje over mijn wangen. "Ach, het is te doen," probeer ik en ik draai me om op de stoel om zogenaamd de keuken te bekijken.

Manuel grijnst alwetend en reikt naar het keukenkastje, waar hij een zak paprika chips uithaalt. Ik begin al te likkebaarden bij het zicht ervan, chips is de hemel op aarde.

Manuel geeft mij de zak chips en kijkt wenkbrauw-optrekkend toe hoe ik snel de zak openmaak en na het eerste chipje een verzaligde zucht slaak.

"Jeetje," grinnikt hij, "vreetzak."

Ik kan het opbrengen om ook te lachen, maar puur en alleen doordat ik nu chips heb. Manuel steekt ook zijn hand uit en graait in de zak. "Hoho," protesteer ik, de zak voor zijn neus wegtrekkend, "dit is mijn zak."

Hij fronst zijn voorhoofd en gaat vlak voor me staan. "Ik heb hem betaald, dus het is mijn zak."

"Dat klinkt zo fout," zeg ik, vervuld met afgrijzen. Hij rolt met zijn ogen en voor ik het weet pakt hij de zak chips.

"Van mij, van mij!" doet hij triomfantelijk en ik weet niet meer hoe ik het heb. Manuel is zeer veranderlijk. Het ene moment is hij een hele knappe, onweerstaanbare man en het volgende moment is hij een drie-jarige kleuter die schreeuwt om aandacht.

Ik speel het spelletje mee en vlieg van mijn barkruk af. "Geef hier," krijs ik en ren achter hem aan. Hij rent om het kookeiland heen, en ik sluit hem vanaf de andere kant in. Of nee, toch niet, want Manuel glipt weer terug. Je kent dat spelletje wel, je blijft een half uur bezig en uiteindelijk is er nog niets gebeurd.

"Oké," hijg ik en steek mijn handen op, "jij hebt gewonnen."

Manue grijnst triomfantelijk en zijn gezicht is goud waard. Niet alleen omdat je zo'n raar gezicht niet vaak ziet, maar ook omdat daaronder een knappe face zit.

"Maar ik wil wel een chipje." Ik steek mijn hand uit en Manuel stopt er een pietepeuterig chipje in, dat nauwelijks te zien is met het blote oog.