Can't Get Out

{13}

Abba

"Ja, dat weet ik al dat je dat bent. Maar ik vroeg je naam, niet je beroep."

Hij rolt met zijn ogen. "Ik heet Rover, sukkel."
"Meisjes niet uitschelden," zeg ik afwezig. Wat een kutnaam is dat.

"Nou goed, wat doen we met haar?" vraagt Silvester aan Rover.

Deze haalt zijn schouders op. "Toch maar meenemen, dan?"

Silvester knikt en laat me los, om me vervolgens bij mijn middel te pakken. "Komen, jij."

"Wat maak jij nou!" sputter ik tegen en probeer zijn handen van mijn middel los te maken. Hij klemt ze echter nog steviger om me heen en loopt dan richting zijn zwarte auto, en sleurt mij met zich mee.

Ik slaak een diepe zucht en laat het dan maar gebeuren. Opeens schiet me wat te binnen. "Silvester." Ik tik op zijn schouder. "Die ontvoering duurt toch niet te lang, hѐ?"

"Hoezo?"

"Ik ben bijna ongesteld." Ik begin wat aan mijn nagels te peuteren en kijk niet op. Er komt geen antwoord meer en ik word in de auto geduwd.

Dit is serieus al de tweede keer dat ik ontvoerd wordt. In éen fucking week. De eerste keer door Manuel, maar dat viel nog wel mee. Hij is tenminste knap, en heeft mij nog bijna niets aangedaan. Wat die gasten van nu betreft, ik kan gewoon voelen dat ze niet van plan zijn om op de plaats van bestemming over koetjes en kalfjes te praten. Bovendien is Silvester zo lelijk als de nacht, en zijn tanden zijn zo geel als een kanarievacht.

Zwijgend zitten we een half uur in de auto, maar dan stopt de auto eindelijk. "Het zou tijd worden," verzucht ik en werp een schuine blik op Rover. Hij kijkt chagrijnig terug en stapt dan uit. In de verwachting dat ik uit zal kunnen stappen, schuif ik opzij, maar de deur klapt voor mijn neus dicht. "Hee!" Ik bonk een paar keer hard op de deur, maar dat heeft geen resultaat.

Dan wordt de deur aan de andere kant opengedaan en ik kan weer helemaal naar de andere kant toe. Opeens bedenk ik me, dat als zij even niet opletten, ik misschien wel kan wegvluchten. Opgewekt stap ik de auto uit, maar mijn droom wordt ruw verstoord door een hand die mijn arm vrijwel onmiddelijk omvat.

Fuck.

"Laat me los," snauw ik, "ik kan zelf ook nog wel lopen."

"Oh, toch wel?" Silvester lacht spottend en laat me niet los. "Show dat dan maar en loop."

"Ik denk het niet."

Hoe de mannen het ook proberen, ze krijgen me niet meegesleurd. "Kom nou!"

"Niet voor jou!" Wild probeer ik me los te rukken, maar Rover komt met de oplossing. Hij gooit me over zijn schouder en marcheert dan weg. Mijn ogen worden groot van verbazing en ik schreeuw: "Als je een vriendin hebt, vindt die dit vast niet goed!"

"Ik heb er geen."

"Oh, je kan niemand krijgen?" tart ik hem. "Ja, dat snap ik wel, ik zou jou ook niet willen."

Hij gromt en het valt me op dat het geen normale is. Je hebt grommen en grommen. De ene grom is van frustatie als je je teen tegen je bed stoot - ervaring - en de andere grom is deze. Een raar geval.

"En Silvester," ik richt me tot hem, "heb jij al een vriendin?"

"Nee," snauwt hij, "en die hoef ik ook niet, dus probeer maar niks."

Ik rol met mijn ogen. Het moet niet gekker worden. Als je maar vráágt naar een vriendin, denken ze al dat je ze wilt. Nou, mooi niet. Op dit moment ben ik niet verliefd op iemand anders, maar ook zeker niet op hen.

Ze lopen door de deur en ik zie nog net hoe er buiten een man met zijn hond loopt, die ons raar aankijkt. Ik glimlach even en als de deur dicht is, bedenk ik me wat ik had moeten doen. Ik had moeten gillen, schreeuwen, janken, maar niet moeten glimlachen. Naja, dat heb je met goed opgevoede mensen, hѐ. Inwendig klop ik mezelf op de borst.

Ik word neergegooid op een sofa en ik strek even mijn benen. Als je op een rug hangt, houd je automatisch je benen gekromd - tenminste, ik wel. Ik geeuw even en kom dan tot een besluit. Ik ga ze zo erg irriteren dat ze me vanzelf ergens in een sloot gooien en niets meer met me te maken willen hebben.

Opgewekt besluit ik meteen te beginnen met mijn plan. "Zo, Silvester, Rover. Wat gaan we nu doen? Mac?"

"Nee," verzuchten ze allebei tegelijk. "Wij gaan overleggen. Jij ligt op die bank en houdt je koest."

"Spannend," zeg ik sarcastisch en ga lekker liggen. Deze bank ligt fantastisch en er ligt nog een plaid ook. Ik installeer mezelf op de bank en voel me voldaan. Al mist er wel iets.

"Hebben jullie Netflix? En warme chocolademelk? En kunnen jullie het buiten laten sneeuwen? Dat maakt het binnen gezelliger."