Can't Get Out

{28}

Schuchter klop ik op de deur. "Manuel?"

"Kom binnen," klinkt zijn zware stem. "Doe de deur achter je dicht."

Ik doe wat hij zegt en neem dan plaats op een grote, luxe, rode stoel. Hij veert in en daarna weer terug. Ik wil niet weten hoeveel geld dat ding heeft gekost, zo lekker zit hij.

"Ik wil mijn verontschuldigingen aanbieden," bijt ik maar meteen door de zure appel heen. "Over... net."

Manuel knikt en gaat voor me op het bureau zitten. Hij kijkt aandachtig naar me en ik voel me opgelaten. ""Het spijt me dat ik net zo'n bitch was, maar je loopt gewoon zo hard van stapel. Ik wil het rustig aan doen." Met mijn hand maak ik langzame golfbewegingen.

"Je snapt het niet, Abba." Manuels ogen worden donkerder. "Wij zijn weerwolven. Bij ons gaat alles veel sneller en we willen alles veel eerder. Bovendien zweept mijn wolf me op." Dit laatste zegt hij met een scherp toontje. "Ook nu probeert hij de controle te nemen, en je te marken."

Ik frons mijn wenkbrauwen. "Dat is toch... bijten in mijn nek?"

"Ja."

"Maar waarom is dat dan erg? Als hij daar al tevreden mee is, kan dat toch gewoon even?"

Manuel lacht schamper. "Daarna wil hij meer. En als je in de heat terechtkomt, wil jij het ook. Daar ben ik juist zo bang voor."

"Ik geloof dat je me dat nog even moet uitleggen," zeg ik met een moeilijk gezicht en verschuif een beetje in de stoel. Voor zo'n hoogstwaarschijnlijk duur kreng, zit hij wel irritant na en tijdje. "Heat?"

"Een periode waarin je ziek wordt, van verlangen," legt hij uit. "En alleen je mate kan die pijn weghalen."

"Door?" vraag ik voorzichtig. Volgens mij is dit een heikel punt.

"Seks."

Oké, toch niet. "Seks? En dat wil ik dan ook?"

Manuel knikt van 'ja' en zucht dan diep. "Ik ben even weg, die idiote Stone." Zijn ogen zijn nu heel erg donker, en als ik hem niet zo goed kende, zou ik denken dat hij gevaarlijk zou kunnen zijn.

"Wie is Stone?"

Manuel snuift. "Het verbaast me nog dat je niet zegt: Steen?" Dan, na een paar seconden: "Dat is mijn wolf. Hij heet Stone."

"Hebben wolven ook een náám?" vraag ik vol verbazing. "Dat wist ik helemaal niet!"

"Dan weet je het nu." Met een klein klapje slaat Manuel de deur achter zich dicht, en ben ik alleen. Dat is niet erg, want ik heb genoeg om over na te denken. Die naam bijvoorbeeld, wie heeft die aan 'Stone' gegeven? Een of andere mysterieuze godin? Ik heb wel het een en ander over die godin gehoord, maar het was niet echt tot me doorgedrongen.

Ik word ruw gestoord in mijn overpeinzingen als Charlie onverhoeds de deur opentrekt. "Manu!" zingt ze, waarna ze om zich heen kijkt en haar oog op mij valt. "O, Abba! Weet je dat ik dol ben op Abba?"

"Ik ook," zeg ik met een trots lachje, "en mijn ouders ook." Surprise.

Ze glimlacht hartelijk naar me en huppelt dan de kamer weer uit. "Manuel!" schreeuwt ze nog door de gangen van dit eindeloze huis en dan is ze helemaal weg.

Zou Manuel mij echt leuk vinden? Naja, dat is geen vraag. Natuurlijk vindt hij me leuk, want hij ontvoerde me en tot nu toe is -ie erg lief. Het is de vraag of ík hem leuk genoeg vind om een relatie mee te hebben. Gloeiende, ik heb nog nooit zo'n gezeur gehad met relaties. Mijn vorige waren makkelijk, maar ook snel weer voorbij. Ik geloof dat de langste waarmee ik het heb uitgehouden, drie maanden was. Dat is natuurlijk niks. Of nee, vrij weinig. Misschien is dat het wel. Ik treuzel zo erg, doordat dit een serieuze relatie lijkt te zijn.

Ik denk dat ik het wel wil proberen met Manuel van Buuren. Ook al heeft hij een wolf. Die Stone heet.