ONSUZ OLURSA

sinir krizi

"Yeterrrrr. Dayanamıyorum. Yeter. Allah'ım al şu canımı. Yaşamak istemiyorum. " dedim. Sabahtan beri ne var ne yoksa dağıtıyordum. Evimde kıracak hiç birşey kalmadı. Yavaş adımlarla bebeğimizin odasına doğru ilerledim. İçeri girdiğimde yatağın içinde bir bebek vardı.

Ağlayan bebek beni gördükten sonra ağlamayı bırakıp, gülmeye başladı. Ve duyduğum cümleler bu oldu. "Anne. "Demişti ellerimi bebeğe uzatıyordum ve....

*-*

Gördüğüm kabustan dolayı ağlayarak uyandım. Her gece rüyamda o bebeği görüyorum. İç sesim "senin bebeğinde ondan"dedi.

Cidden o benim bebeğim miydi?

Evet. Benim bebeğimdi.

Bizim bebeğimizdi o.

Bana endişe ile bakan Poyraz'a döndüm. Ve kollarımı açıp sarıldım. "Derin"dedi. Uzun bi konuşma yapacak gibiydi.

"Efendim hayatım "dedim.

Saçlarımı okşayarak konuşmaya başladı. "Evet. Bebeğimiz gerçek hayatta yok ama en gerçek hayatta yaşacak o ,oda bizimle büyüyecek. Yaşlanacak. Ama sakın şu düşünceye varma. Hani bazıları der ya ölüp keşke bende onun yanına gidebilsem der. Sen sakın öyle düşünme. Sen öyle düşünür sende beni bırakırsan, yaşayamam. Ayrıca öyle bi olay yok. Allah bizi yanına ne zaman isterse o zaman onun yanında olacağız "dedi.

Sesi sonlara doğru kırılmıştı. İkimizde ağlıyorduk. Sarılmayı bırakıp yüzünü ellerimin arasına aldım. "Evet. Onun yanına gitmeyi çok istiyorum ama seni burda yalnız başına bırakacak biri değilim. Hayatta en değer verdim tek insansın. Biz seninle söz verdik. Sonsuza kadar dedik. Sonsuza kadar"dedim.

Gözlerime hayranlıkla bakıyordu. Dayanamayıp dudaklarına yapıştım.

Herşeyin üstesinden geleceğiz. Herşeyin...

*******

Poyraz'dan...

Gözlerim sanki uzun bi süredir açılmamış gibiydi. Yataktan doğruldum ve etrafa baktım. E ben hastanedeydim. Ne yani benim burda ne işim vardı. Hatırlamaya çalıştım. En son Bebegimizi kaybetmiştik. Derini sakinlestiriyordum. Odadan çıkıp yan odaya doğru ilerledim. Kapıyı açtığımda Derin'i gördüm. Elinde bi bebek vardı. Odaya girdiğimi gören Derin. Bebeği sevmeyi bırakıp bana baktı. "Aşkım bak kızımız. "Dedi. Ben ise transa geçmiş gibiydim.

"O, ölmüştü"dedim. "Ne ölmesi ya? "Dedi. "Duru ölmüştü seni sakinleştiriyordum ben "dedim. "Ah canım ya o gün kanamam olduğu gün hastaneye geldik bebek sadece havasız kalmıs o kadar doğuma aldılar ama sen bayıldığın için giremedin. Keşke yanımda olsaydın"dedi. "Ne yani rüya mı görmüşüm ben"dedim. "Aynen oyle "dedi. Yanına hızla ilerledim. "Güzel kızın guzel annesi"dedim.

"Bence hiç bana benzemiyor bu"dedi.

"Güzelliğini senden almış ya güzelim "dedim.

"Ama gözleri bana benzemiş tek gerisi hep sen "dedi. Yanına eğilip kızımı kucağıma aldım. Doya doya baktım. Ağlıyordum evet.

"Ben kabus gördüm Derin. Çok. Kötüydü. "Dedim. "Anlatmak ister misin? "Dedi.

"Evet. "Dedim. Daha sonra birşey demesine kalmadan anlatmaya başladım. Anlatırken gözümü kızımdan hiç ayırmadım.

"Senin kanaman vardı. Hastaneye gidiyorduk. Doktor bana çocuk mu anne mi diyordu. Bende karım yaşasın doktor diyordum. Sen öğrendiğinde sinir krizi geçiriyordun. Bende öyle. En sonunda seni ikna ediyordum iyi olman için. Daha sonra uyandım ama bana sanki yıllardır o rüyayı görmüşüm gibi geldi. Uyandığımda Allah'a binlerce kez şükrettim. Hâlâ da ediyorum. Çok şükür Allah sizi bana bağışladı. "Dedim.

Derin ağlıyordu o kadar duygusal bi çifttik ti her an ağlayabiliyorduk. O sıra uzun zamandır görmediğim sandığım babam geldi. "Oğlumm. Aslanım. Vay be bizi sonunda torun sahibi de yaptın ya. Allah gelinimdende razı olsun"dedi. Erkekçe bi tokalaştık. Benim annem ve babam vardı ama görüş mu yorduk. Artık beraber olacaktık. Bundan eminim. Derin ve babam uzun bi süre gülerek konuştular ben hala dalmış bi şekilde olanları düşünüyordum.

O sıra açılan kapıya döndü herkesin gözleri. Bu gelen o olamazdı. Olmamalıydı.

Bölüm sonu.... Votelerinizi bekliyorum. Dayanamadım bugün ders çalışmadım size bölüm yazdım. Ama bundan sonra bölümün gelmesi cok zor olucak kafam karısık ve ders çalışmam gerekiyor.. Sizi seviyom bb