Soğuk suyun altında kıyafetlerimle oturmuş tüm benliğimi yitirmeye çalışırken annemin eve girdiğini duydum. Hiç hareket etmedim. Annem banyonun önüne geldiğinde kıyafetlerimle suyun altında oturmuş sinir krizinin eşiğinde olduğumu görünce gözleri dolarak bana baktı. Yaklaşık bir saattir bu soğuk suyun altındayım ve uzun süredir hüngür hüngür ağlıyordum. Burnumu çektim. Konuşmayalı da saatler olmuştu, ağzımı aralayıp anneme bakmadan konuştum.
"Bana gülüyorlar, buna, ben buna dayanamıyorum." gözlerimi kilitlediğim noktadan ayırıp annemin yaşlı gözlerine baktım.
"Anne? Bu gerçekten sen misin?" hıçkırıklarım durmuyordu.
"Anne?!" cevap gelmeyince bağırmaya başladım.
"Lanet olsun! Bana cevap ver! Görmüyor musun?! Bu beni öldürüyor!" saçlarımı çekip avazım çıktığı kadar bağırarak ağladım. Annem yanıma koşup suyu kapattı, o kadar kötü hissediyordum ki, başım annemin göğsünde şuurumu kaybederken aklımdaki tek soru bu kadın gerçekten annem miydi yoksa bu da aklımın bir oyunu mu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İnan Bana
Teen FictionKaranlık düşüncelerim, uğuldayan zihnimle verdiğim savaşta hayatıma farkettirmeden tatlı, nazik bir giriş yaptı. Ellerimi tuttuğunda hiçbir şey bu kadar gerçek hissettirmemişti.
