run to mad_ Namseok

Ben, sadece bir korkaktım.

Olabildiğim ve olabileceğim tek şeydi bu.

Sana karşı olan korkum büyüdükçe, seni bırakabileceğime inandım.
Gidersin sandım. Belkide seni diğerleri gibi görmek işime geldi.
Oysaki bu zamana kadar, seni asla onlar gibi görmemiştim.

Ruhunu ve kokunu evimde bırakacağını, varlığının bu kadar yoğun hissedileceğini düşünemiştim oysaki. Her seferinde gözlerimin önüne geleceğini.

Tahmin edersin belkide, sana olan korkumun ne çapta bir etkisi olduğunu. Ruhunu istemediğimi, üzerimdeki etkini yok etmek istediğimi.

Asla yapamadım, başaramadım. Çünkü sen yağmurlu bir akşamda sevişip, sabaha kadar görmek istediğim ve uyandığımda kollarımı beline sarıp kokusunu içime çekmek istediğim tek kişiydin.
Sen beni, istemeden bile olsa kabul ettin.

Şimdi beni bu kadar kolay affetmenin ızdırabını yaşıyorum. Çünkü seni olduğundan daha çok kırdım.

Bunun için asla özür dilemedim, dileyemedim. Ve sende özür dilememi istemedin.
Ama yinede, telafi etmemi isterdin.