MALEDICTUS - De Begaafden

Hoofdstuk 32

Uiteindelijk bereikten ze de kerkers. Via de hoofdgang kwamen ze bij de trappen die regelrecht de donkerste krochten van de aarde in reikten en haasten zich daar door de vochtige gangen, die overdekt waren met schimmels en andere stinkende troep. Ratten schoten piepend en krijsend weg, trippelden door de plassen en losten op in de schaduwen.

De dolgedraaide Daemonen en gevangenen klampten zich aan de tralies vast en staken hun met zweren overdekte handen naar hen uit, hun monden geopend in geluidloze schreeuwen.

De blik in Pax' ogen was er een angst en Genesis waarschuwde hem om vooral niet te dichtbij te komen. 'Alsof ik dat zou doen,' mompelde hij sarcastisch. 'Ik wil nog niet dood.' Het ontging haar niet dat er, bij het uitspreken van die woorden, een duistere blik in zijn smaragdgroene ogen verscheen. Hij schudde het van zich af en keek huiverend om zich heen. 'Wat zijn dit voor wezens?'

'Mensen.' Genesis slikte. 'Daemonen die het kwaad niet aankonden. Het verteerde hen vanbinnen uit...' Ze wierp een blik op een van de cellen, waarin een magere man met vettig, grijs haar zijn gelige, afbrokkelende tanden naar haar ontblootte. 'Na een bepaalde tijd tast de duisternis hun uiterlijk aan en worden ze niet meer dan monsters.'

Pax huiverde. 'Heftig,' fluisterde hij. 'Kom op.'

Ze vervolgden hun weg zo snel als mogelijk en waren verbaasd dat er geen wachten rondliepen. Blijkbaar had het tumult van de bovenverdiepingen hen weggelokt van hier. Gelukkig speelde dat alleen maar in hun voordeel, al was Genesis wel bang voor wat er kon gebeuren als een van de dolgedraaide Daemonen wist te ontsnappen. Om dat akelige idee uit haar hoofd te zetten, focuste ze haar gedachten op Duvall.

Bij zijn aparte cel werden ze wel opgewacht door twee bewakers, die meteen hun wapens trokken bij hun aankomst. Het lot stond echter aan hun kant, want Genesis en Pax reageerden razendsnel en trokken op hetzelfde moment hun eigen wapens. Ze schoten op de wachters af en hadden hen binnen een mum van tijd overmeesterd.

Pax sloeg met zijn vlakke hand tegen de hare. 'Goed gedaan, Gen!'

Genesis glimlachte, al viel de lach echter al snel weer van haar gezicht. De deur van Duvalls cel was op slot en ze was als de dood voor wat ze binnen zou aantreffen. Pax, die haar angst duidelijk niet deelde, begon aan de deurknop te morrelen en vloekte binnensmonds. 'Vervloekt! Hij is op slot!'

'Weet ik.' Ze zuchtte, liet haar ogen over de lichamen van de gevelde mannen gaan en knielde neer. Haar handen gleden over hun kleren, zochten in de zakken en holten. 'Wacht even – hm – ja... Hebbes!' Triomfantelijk hief ze haar hand waarin een dikke, verroeste sleutel bungelde. 'Opgelost.'

Pax keek opgelucht en keek toe hoe ze voorzichtig de deur opende en haar hoofd in de verduisterde cel stak. De geur van dood en verderf, muf maar ook zoet, trok haar recht in het gezicht en ze onderdrukte de neiging om haar neus vol walging op te trekken. 'O, mijn god...'

'Wat is er?' Pax' stem klonk paniekerig achter haar en zijn handen duwden haar verder naar voren. 'Wat....' Zijn stem stierf weg bij zijn binnenkomst.

In het flauwe licht zag Genesis zijn ogen, opflakkerend, naar boven glijden en blijven haperen. Zijn mond gleed langzaam open, als in een stilzwijgende kreet van verbijstering. Ze volgde zijn blik, met de nodige moeite, wilde liever wegkijken, maar keek toch. Haar hart kromp samen en zonk naar haar voeten, verdween gehaast in de grond.

Duvall was tegen de muur geketend, deze keer niet aan het plafond. Hij zat voorovergebogen op zijn knieën, met zijn polsen in zware kluisters geslagen en boeien rond zijn voeten. Zijn kleren waren niet meer dan wat rafels en flarden, die zijn gemangelde, gemartelde, verwondde lichaam nauwelijks aan het zicht onttrokken. Ondanks zijn benarde toestand was hij niet bewusteloos en keek hij meteen op bij hun binnenkomst. Zijn groene ogen gleden langzaam over haar gezicht – even leek het alsof hij haar niet herkende – tot zijn gezicht openbrak in een hoopvolle glimlach. 'Genesis...'