Insomnia 2

Nachtmerrie

Tegen half vier in de ochtend was het weer zover, het moment in de nacht dat hij het meest vreesde. De ogen werden langzaam zwaar, het alom bonzende hart ging minder snel kloppen. Het geringe licht in de slaapkamer, afkomstig van de stand-by knopjes van de apparatuur, werd waziger en versmolt langzaam met Don's eigen licht achter zijn ogen verscholen. De droomfase die hij het meest haatte was begonnen. Natuurlijk vlogen zijn gedachten naar de indrukken die hij die dag had opgedaan. Enkele minder interessante gesprekken en ontmoetingen met leerlingen vlogen als snelle, kortstondige momentjes door zijn hoofd. Maar toen kwam het gesprek met Christina aan de orde. De beelden flitsten als een miljoen-opbrengende blockbuster door zijn hoofd. De geesten met hun verwrongen gezichten, de familieleden en bekenden die in eerste instantie vriendelijk oogden werden vervormd tot afzichtelijke demonen, compleet met hoeven, staarten en schuimbekkende gezichten. Allen riepen Don's naam. Het werd steeds harder, een kakofonie van helse muziek en vreemde keelklanken. En midden tussen deze massa in ontbinding verkerende, naar zwavel riekende menigte stond een grote duivelse gestalte. Deze mannelijk uitziende gestalte droeg een lange zwarte gerafelde cape, omhult met prikkeldraad en onkruid, alsof hij vlak ervoor uit het graf was opgestaan. In zijn rechterhand hield hij een vermoedelijk vlijmscherp zwaard van Japanse makelij en zijn rechterhand hield hij naar voren, uitnodigend om korter bij te komen. Don had hier absoluut geen behoefte aan, maar in zijn droomfase kon hij niet weigeren aan dit verzoek. Zijn voeten schoven naar voren terwijl zijn hersenen riepen: "Nee, niet doen!!!" Hij kon echter geen verzet plegen, dit was de regel binnen de droom. Eens erin, dan moest je laten gebeuren wat er op je af kwam, of je dit nu leuk vond of niet. Don stapte af op de naar zwavel ruikende afzichtelijke figuur. Het was of zijn neusharen verschroeid werden door de enorme hoeveelheid dampen die opstegen vanuit de zijkant van dit monster. De hand van Don ging naar voren, terwijl zijn hersenen hiervoor geen seintje hadden gegeven. Zijn plaaggeest keek hem met bloeddoorlopen vurige ogen aan. De vrije linkerhand bewoog langzaam naar zijn gezicht. Op dit moment merkte Don dat hij dezelfde beweging ook in spiegelbeeld maakte. Langzaam bewoog zijn hand ook naar zijn gezicht, hij kon er niets aan doen. De gestalte voor hem zette zijn lange, vieze, gele nagels in zijn wang en begon zachtjes te wroeten in de gele huid die zich op de botten bevond. Don had niet zo'n lange nagels, maar dat maakte het er niet minder pijnlijk op. Hij schreeuwde het uit toen hij net als zijn "spiegelbeeld" de eerste lap vel van zijn gezicht aftrok. Al snel volgde de tweede lap, en de derde. Zijn complete linkerkant van zijn gezicht was verdwenen. Als hij moest geloven hoe hij er nu uitzag, zijn alter-ego die hetzelfde deed zag er immers ook niet al te best uit, had hij nu de helft van zijn gezicht weg en kon je de minuscule spiertjes en zenuwbanen als loslopende elektriciteitsdraadjes bovenop de kaakbotten zien zitten. De nagels van zijn spiegelbeeld bewogen langzaam naar de oogkassen. Don schreeuwde het uit.:"Nee, niet de ogen!!!" Zijn lotgenoot was echter onverbiddelijk en haalde met een flinke haal het eerste oog volledig uit zijn kas. Je kon de aders nog aan de achterkant van het ronde object zien zitten...

Don schreeuwde van pijn en angst. Hij voelde de pijn nog steeds, maar toen hij zijn ene oog open deed bemerkte hij dat hij gewoon weer in zijn slaapkamer was. De nachtmerrie van deze nacht was voorbij. Hij had het overleefd. Alweer. Hij ging meteen naar de spiegel. Zijn linkeroog zat nog steeds in zijn kas. Zijn vel was niet verdwenen. Wel zag hij een schram op zijn wang. Hij zal in zijn droomfase toch wel iets te wild geweest zijn. Logisch.

Don vroeg zich wel af hoe lang dit nog door kon gaan, voor hij knettergek zou worden. Het slaaptekort, de vreselijke dromen, de pijn die hij meesleepte zijn hele leven. Dit kon zo niet langer. Hij zou iemand moeten spreken. Iemand die hier ervaring mee had, iemand die hem zou kunnen helpen, iemand die...