Insomnia 2

Diablo

Door zijn nachtelijke escapades had Don er nu schoon genoeg van. Als hij door de verhalen van een onschuldig kind al zo'n verschrikkelijke nacht kreeg, wat zou dat betekenen voor de verhalen van volwassenen. Dit was misschien ook de verzuurde conclusie, dat hij het niet meer zo prettig vond om met volwassenen te praten. Hij zou de gevolgen in de nacht waarschijnlijk door de angst niet overleven. Don had een paar jaar geleden van een oude kameraad Michael een naam doorgekregen van een geneesheer in het zuiden des lands, Diablo. De naam alleen al deed hem huiveren. Vandaar dat hij nooit het idee had gehad om deze persoon daadwerkelijk te gaan bezoeken. Na afgelopen nacht was hij echter ten einde raad en hij was vastbesloten om deze "Diablo" met een bezoekje te vereren. Hij moest het kaartje in zijn "kistje van belangrijke voorwerpen" bewaard hebben. Na een korte maar grondige zoektocht door het inmiddels goedgevulde kistje had hij het vergeelde kaartje gevonden. Hij belde het nummer dat op het kaartje stond. Het nummer was helaas al buiten gebruik. Meerdere scherpe tonen door de hoorn gaven aan dat er aan de andere kant van de lijn niemand meer was. Hmmm, hij moest het nummer van Michael ook nog ergens hebben liggen. Na enig zoeken had hij het nummer van Michael ook opgesnord. De telefoon ging over..

"Ja hallo?" vroeg een stem aan de andere kant van de lijn. Het was een vrouwenstem met een licht Kaukasisch accent. "Oh, hallo," zei Don. "Ik ben op zoek naar Michael,"is hij aanwezig?" De andere kant van de lijn wachtte even met antwoorden. "Je spreekt met Ana, een vriendin van Michael, kan ik een bericht doorgeven?" Don had nog nooit van ene Ana gehoord, maar gaf vriendelijk aan dat hij hem maar terug moest bellen. 

Don had er geen vertrouwen in en besloot om deze Diablo-persoon maar eens te gaan googlen. Meerdere duivelsafbeeldingen vlogen over het scherm, daar de naam Diablo in het latijn "duivel"  betekende. Uiteindelijk kwam hij op een website waar een adres opstond. Het was een ander adres als op het kaartje, maar dat maakte niets uit. Mensen konden in de loop van de jaren inmiddels verhuisd zijn. Het zou hem een uurtje rijden kosten. Na een kort maar stevig ontbijt ging hij op weg. Het was zaterdag, dus hij hoefde niet te werken. Kwam prima uit in dit geval. Normaal gesproken vond hij het heerlijk om te gaan werken, maar vandaag stond zijn hoofd er niet echt naar. Het was een prettige zonnige dag, de zomer was al een tijdje voorbij en de eerste bladeren begonnen al te vallen. Don had een beetje last van de laaghangende zon, die scheen hem recht in de ogen en zorgde ervoor dat hij af en toe tranen in zijn ogen kreeg. Die veegde hij dan weg met de mouw van zijn vrije-tijds-pak, dat hij op zijn vrije dagen meestal droeg. Na een uurtje rijden kwam hij op de bestemming aan. Het zag er uit als een grote ranch met een dikke muur eromheen. Na een korte inspectie bleek dat er maar één ingang was. Een grote poort met allerlei curieuze beeltenissen erop. Het geheel zag er nogal luguber uit. Overal op de deur waren figuren, schaars gekleed met duivels-oren en hoeven en bovenin beeltenissen van mensen in allerlei staat van ontbinding. Dit zou wel eens de officiële poort van Dante kunnen zijn. De kunstenaar die zijn eigen interpretatie had gegeven aan de hel. Zijn visie van duivels en botten. Een zeer bekend kunstwerk. Don was uiterst geconcentreerd de afbeeldingen aan het bekijken toen plots de poort open ging.  Een grote gestalte stond in de deuropening. Als je gewoon naar hem keek zou je al ontzag voor hem krijgen. De priemende ogen, de oude huid, de nog steeds golvende haren ondanks de waarschijnlijk al hoge leeftijd. 

"Waarde heer," zei de gestalte. "Welkom in mijn domein."

"De naam is Diablo en u bent Don, neem ik aan?"

Don wist even niet hoe hij het had, hoe wist deze rijzige gestalte zijn naam? Zou hij helderziende zijn of zoiets. Niemand wist toch dat hij hier naar toe zou komen? Sterker nog, tot vanochtend wist hij het zelf niet...