Insomnia 2

De bekentenis

Tegen beter weten in liep Don achter Diablo aan, de grote enge poort door. Een lichte huivering gleed langs zijn ruggengraat toen hij zich realiseerde dat hij net door de poorten van de hel was gelopen achter een persoon aan die hij nog niet kende, maar die wel zijn naam wist en dat hij zou komen. Bij ieder ander persoon zouden er toch wel alarmbelletjes rinkelen en vraagtekens rijzen, maar Don was door zijn heftig slaapgebrek en de angstdromen zo ver heen, dat hij realiteit en fantasie niet meer zo goed van elkaar kon onderscheiden. Het scheen dat heel lang slaaptekort op den duur voor hallucinaties zou kunnen zorgen. "Zou het dan nu zover zijn?" ging er door zijn gedachten. Om zich heen kijkend dacht Don in een of ander oud klooster terecht te zijn gekomen. Langs de wanden hingen wandtapijten met beeltenissen uit de middeleeuwen. Heksverbrandingen, marteltaferelen, dubieuze operaties aan de hersenen. Dit waren slechts enkele van de donkere afbeeldingen die hij in de tussentijd kon onderscheiden op de wandtapijten en de schilderijen die kriskras tussen de tapijten in bevestigd waren. Het alom heersende kaarslicht verhoogde de intense sfeer. Don twijfelde nu toch aan zijn eigen beweegredenen om deze Diablo te bezoeken. Hij voelde zich op zijn zachts gezegd niet op zijn gemak. Na een korte omzwerving kwamen ze bij het kantoor van Diablo. Tenminste zo zag het in ieder geval uit. In het midden stond een zeer groot antiek bureau, voorzien van twee grote kandelaars met op iedere kandelaar een immense druipkaars die al behoorlijk wat uurtjes vuur hadden gekend, daar de was van de kaars bijna tot op het bureau was terechtgekomen. Op de grond lag een ouderwets afgesleten  Perzisch tapijt. Hierop stond de gastenstoel, dit was zeer duidelijk. Daar Diablo al afstevende op een grote troon die zich aan de overkant van het bureau bevond. Diablo gebaarde Don om plaats te nemen. Uiterlijk was Don één en al rust, maar van binnen ging zijn hart als een gek tekeer. Diablo had dit kennelijk al in de gaten. "Wees gerust Don, ik ben hier om je te helpen," zei Diablo op een kalme doch vriendelijke toon. "Mensen komen naar mij toe als er geen alternatieve weg meer mogelijk is." Ze weten mij dan tenslotte te vinden en soms kan ik hun op weg helpen, maar niet altijd." U heeft last van insomnia neem ik aan, een slaapstoornis waar u geen kant mee op kan, die uw leven beheerst en die zorgt voor veel ellende in de nachtelijke uurtjes." "Ja,"zei Don. "Helaas wel ja, ik weet absoluut niet meer wat ik moet doen, de korte nachten, de nachtmerries, de angsten, ik word zo langzamerhand gek." Ik ben bang dat ik ga sterven van angst." Met volwassenen praat ik niet meer over enge dingen, alleen over werk, kinderen durf ik nog aan, echter dit wordt de laatste tijd ook steeds meer een probleem, aangezien de kinderen ook steeds meer heftige realistische angsten gaan krijgen."In de nachtelijke uren worden deze angsten van de kinderen door mijn insomnia vertienvoudigd." Het is net of je zelf in een griezelfilm meedoet, maar dan in het echt voelt en meemaakt."

Diablo luisterde aandachtig naar het verhaal van Don. Af en toe wreef hij eens door zijn sik die hij op modieuze wijze aan zijn kin had laten groeien. Zijn priemende ogen bestudeerden ieder detail van Don's uitdrukkingen op zijn gezicht tijdens dat hij zijn verhaal vertelde. Diablo dacht diep na. Zijn voorhoofd zat vol diepe rimpels. "Het ziet er naar uit dat u zelf vol zit met angsten,"zei hij op rustige toon. "Om deze angsten uit het heden minder grip op u te laten krijgen, zult u eerst moeten afrekenen met de angsten uit uw eigen verleden." Don dacht diep na. Zijn eigen angsten? Hij was verbaasd dat Diablo hierover begon. Zover hij wist had hij geen angsten uit het verleden. Tenminste niet dat hij zich kon herinneren. Er was wel een periode in zijn leven waar hij weinig of geen herinneringen meer aan had. Hij had zich vaker afgevraagd waarom hij dit niet meer wist. Diablo's tips waren misschien zo slecht nog niet. In ieder geval was dit iets waar hij onderzoek naar kon doen. Alleen hoe kon hij in hemelsnaam angsten overwinnen die hij niet meer wist. Hij legde de vraag voor aan Diablo. "Het antwoord is heel simpel," zei deze. "U moet zelf terug naar het verleden." Maar ik waarschuw u wel, de zaken die u gaat ontdekken, zouden wel eens erger kunnen zijn dan de nachtmerries die u tot nu toe gezien hebt." Waarom heeft u ze anders zo ver weg gedrukt in uw onderbewustzijn dat u ze niet meer kon herinneren?"