Insomnia 2

Terug naar het verleden

Diablo ging rustig in zijn met ornamenten versierde eikenhouten bureaustoel zitten. Hij keek glazig voor zich uit. Hij wist dat hij Don nu een voorstel ging doen dat hij niet kon weigeren. De gevaren die dit echter met zich mee zou brengen, mochten niet onderschat worden. Hij had dit proces al eens eerder met iemand uitgevoerd, dit was echter niet goed afgelopen. Deze persoon was dood voor zijn voeten neergevallen, met schuim op de mond en bloed uit zijn ogen en oren. Een aanblik die hij maar niet uit zijn gedachten verbannen kon. Trouwens, hij mocht deze Don wel. Een man met een ellendig leven, een hopeloze handicap, maar toch met doorzettingsvermogen. Langzaam stond hij op van zijn zetel en keek Don recht in zijn ogen. Een lichte rilling ging over de rug van Don. Hij had het gevoel dat er iets ergs zou gaan gebeuren. Iets waar hij later veel spijt van zou krijgen.

Diablo liep naar een grote eikenhouten kast waar allerlei kleine flesjes in stonden. Hij nam een klein flesje van de tweede plank en bekeek het aandachtig. Er zat een bronzen ketting aan en het was van het dikste soort glas dat Don ooit gezien had. Op het flesje zaten een paar mooie bronzen krullende versieringen.  Je kon het flesje zo om je nek hangen, als een amulet...

"Vroeger," begon Diablo, bestond er een broederschap van alchemisten."Zij hadden de kracht om door middel van het middel in dit flesje, te kunnen reizen door tijd." Er was er zelfs eentje die de dood door dit middel had overwonnen." Ik wil jou dit middel geven om uit te zoeken wat er in je verleden gebeurd is, zodat je je angsten kunt overwinnen in het heden en je beter kunt leven in de toekomst." Don bekeek het flesje met de bronzen ketting. Het leek een beetje op één van die oude apothekersflesjes, waar normaal een etiket op stond. Drie maal daags innemen met veel water. Maar op dit flesje stond helemaal niets. Het kon net zo goed vergif bevatten."Ik waarschuw je wel," hervatte Diablo. "Het proces is niet zonder gevaar."Het is namelijk mogelijk dat je sterft in het verleden." De drinker van het middel concentreert zich op de tijd waar hij of zij heen wil." Dan drinkt deze persoon het middel en komt hij of zij in die tijd terecht in zijn eigen lichaam." De beslissingen die vanaf dat moment door deze persoon gemaakt worden zijn uniek en bindend." Dat wil zeggen, stel dat je een andere beslissing neemt dan dat je zelf in het verleden genomen hebt, kan dit de dood tot gevolg hebben." Don dacht stevig na. Er waren nogal wat haken en ogen aan het innemen van dit middel. Angsten onder ogen zien, dood kunnen gaan door verkeerde beslissingen. "Hoe kom ik terug?" vroeg Don. "Het middel heeft een beperkte werking."Zo gauw het middel opgelost is in het lichaam, kom je weer terug." Dit is meestal na 24 uur." Echter, in die andere tijdzone heb jij het idee dat het proces maanden of zelfs jaren duurt." "Maar hoe kan ik me nu op iets concentreren op iets wat ik niet meer weet?" vroeg Don andermaal. Diablo keek peinzend voor zich uit. "Dat is inderdaad erg moeilijk,"zei hij zacht. "Maar niet onmogelijk." Heb jij iets wat je aan die tijd laat denken, een voorwerp of iets dergelijks?" Don bedacht zich dat hij een foto in zijn beurs had, waarvan hij niet wist wanneer die genomen was. Een foto in een veld met een grote boerderij op de achtergrond. Hij droeg hier een camouflage-pak, terwijl hij zich niet kon herinneren ooit in het leger geweest te zijn. Hij overhandigde Diablo de foto. "Hou die maar vast,"zei Diablo." Dit is goed." Deze foto zou je naar dit moment moeten toesturen." Tenminste als je er nog mee door wil gaan."" Ik doe het!" zei Don vastbesloten." zijn hele lichaam trilde van de adrenaline. Hij wist niet wat er allemaal zou kunnen gebeuren, maar was er ook van overtuigd dat zijn huidige situatie zo uitzichtloos was dat hij hier niet meer mee zou kunnen leven. Hij bekeek het flesje zorgvuldig en opende de dop. Het lichtgele goedje aan de binnenkant zou hem misschien van zijn problemen af kunnen helpen. Nog één keer keek hij de donkere met kaarsen verlichte kamer rond. Nog één keer keek hij met vragende ogen naar Diablo, die hem een mistroostige blik teruggaf. "Proost," zei hij met een wrange blik in zijn gezicht. Hij zette het kleine flesje aan zijn mond. Het middel gleed langs de flessenhals in zijn droge mond. Het goedje smaakte nergens na. De uitwerking was echter meesterlijk...

De kamer begon te draaien. De beelden die hij zag waren een compositie van kleuren en licht en donker. Het draaien ging steeds sneller. Hij werd een beetje misselijk. Het gevoel van overgeven werd spontaan sterker. Hij zette zijn handen voor zijn mond, maar het mocht niet baten. Het ontbijt van die ochtend vond een weg naar buiten. Brokjes brood en kaas vlogen door de lucht, in het bijzijn van een modderkleurige sap-straal die mee naar buiten vloog. Don kon zijn ogen niet meer open houden. Hij hoorde Diablo nog roepen:" Denk aan de foto!" Hij hoorde het en dacht eraan. Toen werd het donker en alle geluid viel weg...

Tijd is iets heel vreemds. Don had geen idee hoe lang hij zijn ogen dicht had gehad. Maar toen hij ze weer opende stond hij in een wei. Hij had een camouflagepak aan en een masker in zijn rechterhand. Een wit ijshockeymasker en zwarte vlekken op de plaatsen waar de ogen zouden moeten zitten achter het masker. Rechts naast hem hoorde hij geschreeuw: "Zet je masker op idioot!" straks herkent iemand je!"