Yaprakla çok benzerliğim varmış anladım..
İlkbaharda yemyeşil yaprakları olan ağaç yaprakları,
Sonbahara doğru sararmaya ve düşmeye mahkumdu artık...
Ama düşeceği yer topraktı.
Toprakki ağacını yaşatan ve köklerine sahip çıkan...
Yaprak düşecekti ama biteceği yer yaşamdı zaten..
Bende ömrümün ilkbaharlarında yemyeşil yaprak gibi canlıydım
sonra hırpalandım, sarardım.. Düşme vaktim gelmişti...
Sonbahar yani...
Ama ben sana düştüm...
Yaprağın toprağa düşer gibisinden..
Yaşam kaynağıma düştüm aslında...
Sana karışıp seninle yok olmak pahasına...
Sonbaharımdı seninle yaşayacağım yağmurlarında sırılsıklam...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BULUTLARA TAKILAN UÇURTMA #Wattys2016
PoetryŞafak söküyor ve aydınlanıyor dünya, Sen içimden sökülürsen aydınlanır mı dünyam... ?