Η Πληγωμένη Έφηβη (Υπο διόρθωση)

7..

Φαίη: Π-Παύλο;

Παύλος: Σε αδικεί τόσο πολύ η ζωή; δεν σε έχω δει ποτέ χαρούμενη. Η θα κλαις ή θα είσαι σκεπτικιά κοιτώντας το φεγγάρι λες και δεν θα το ξαναδείς..

Η Φαίη τον κοίταξε τρομαγμένη με απορία. Και προτού προλάβει να μιλήσει ο Παύλος την διέκοψε.

Παύλος:" Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο που βγαίνει έτσι ξαφνικά μπροστά σου όμως να είσαι σίγουρη πως άμα χρειαστείς βοήθεια μπορείς να με εμπιστευτείς" είπε και έστρεψε το βλέμμα του προς το φεγγάρι...

Η Φαίη έμεινε να τον κοιτάει. Ήτανε ξαφνιασμένη. Πως γινότανε ένας άνθρωπός να της μιλούσε τόσο όμορφα; δεν της είχε ξανασυμβεί. Δεν ήξερε τι να πει, απλός τον κοιτούσε. Ο Παύλος διάλυσε τις σκέψεις της..

Παύλος: Κοίτα το φεγγάρι! πόσο κοντά μας φαίνεται.. όμως, άμα απλώσεις το χέρι σου θα καταλάβεις πόσο μακρυά είναι.. αυτό είναι όπως και τους ανθρώπους.. ίσως τα σώματα τους να είναι πολύ κοντά όμως όταν πας να "αγγίξεις" την ψυχή τους τότε καταλαβαίνεις πόσο μακρυά σου είναι" είπε και κοίταξε την Φαίη.

Φαίη: ναι, ίσως να πιστεύεις πως άμα σηκώσεις το χέρι σου θα μπορέσεις να το πιάσεις. Όπως και τα όνειρα. Κάνεις όνειρα που θες να πραγματοποιήσεις όμως όταν πας να τα πραγματοποιήσεις βλέπεις πως είναι πολύ μακρυά και όταν πας να τα κυνηγήσεις δεν τα φτάνεις. Όσο εσυ τρέχεις για να τα φτάσεις τόσο και αυτά φεύγουν μακρυά σου.. είπε και έστρεψε το βλέμμα της προς το φεγγάρι.

Κατέληξαν και οι δυο να κοιτάνε σκεπτικοί το φεγγάρι για πολύ ώρα, μέχρι που η Φαίη αποκοιμήθηκε και το κεφάλι της έπεσε πάνω στον ώμο του Παύλου...