Η Πληγωμένη Έφηβη (Υπο διόρθωση)

13..

Άφησαν το κρύο αέρα να χαϊδεύει απαλά τα πρόσωπά τους  καθώς το πυκνό σκοτάδι του ουρανού έκανε το φεγγάρι να λάμπει πιο πολύ από ποτέ. Τα αστέρια έπεφταν το ένα μετά το άλλο, ενώ αυτοί προσπαθούσαν στον ύπνο τους να ζήσουν μια γαλήνια και όμορφη ζωή βλέποντας έστω και με κλειστά τα μάτια τους τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. 

Η νύχτα και το κρύο του χειμώνα  ήταν ακόμη πιο όμορφα στον μικρό τους παράδεισο. Τα κλαδιά τον δέντρων κουνιόνταν με μανία αφήνοντας όλο και από ένα φύλλο να πέφτει στο κρύο έδαφος. 

Ο Παύλος ξύπνησε απότομα καθώς ένα δάκρυ της Φαίης έπεσε στο πρόσωπό του. Την κοίταξε, η Φαίη κοιμότανε. Έκλαιγε στον ύπνο της. Της έπιασε το χέρι και εκείνη το έσφιξε πολύ δυνατά. "Φαίη είσαι καλά;" ψιθύρισε ο Παύλος σβήνοντας τα δάκρυα που έσταζαν ασταμάτητα από τα μάτια της. Η Φαίη ξύπνησε απότομα και αγκάλιασε δυνατά τον Παύλο "όνειρο ήτανε, Θεέ μου μην γίνει πραγματικότητα" φώναξε καθώς άφηνε και καινούρια δάκρυα χαράς να πέφτουν από τα μάτια της. Όταν συνήλθε τράβηξε απότομα τα χέρια της από τον Παύλο.

-Συγνώμη, ενόχλησα και εσένα" είπε και έστριψε το βλέμμα της στο έδαφος.

-Είσαι καλά;" ρώτησε με ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια ο Παύλος

- Πρέπει να φύγω" είπε καθώς σηκωνόταν για άλλη μια φορά να φύγει.

-Συγνώμη Φαίη όμως που πας τέτοια ώρα μόνη σου; Είναι ακόμα 3:00" είπε κοιτώντας το ρολόι του.

Η Φαίη τον κοίταξε.

-Μπορώ, δεν φοβάμαι." είπε χωρίς να ήξερε τι άλλο να πει και άρχισε να φεύγει βιαστικά.

Ο Παύλος την έπιασε από το χέρι τραβώντας την απότομα προς του. 

-Όχι, Φαίη δεν θα πας πουθενά αν δεν μου εξηγήσεις γιατί και που πας. είπε με ένα βλέμμα πολύ αυστηρό.

 Η Φαίη τρόμαξε. Όπως όταν ήτανε στο σχολείο. Κατάλαβε πως δεν είχε άλλη επιλογή απο  το να του εξηγήσει. 

Έκατσαν  πάλι και η Φαίη άρχισε να του εξηγεί..

- Πριν απο ένα μήνα περίπου κατηγορήθηκα στο σχολείο πως είχα κλέψει κάποια χρήματα. Τότε έφυγα απο το σχολείο και ήρθα εδω. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν με συμπαθούσαν στον σχολείο. Ήρθα εδώ γιατί είναι το μόνο μέρος που με καθησυχάζει. Έκατσα για κάμποσα λεπτά και μετά έφυγα για να πάω στο σπίτι μου. Όταν μπήκα απο την πόρτα του σπιτιού μου, είδα την μητέρα μου στο πάτωμα έχοντας χάσει τις αισθήσεις της. Όταν πήγαμε στο νοσοκομείο ο γιατρός είπε πως η μητέρα μου πάσχει απο μια θανατηφόρα αρρώστια. Έχει καρκίνο στο εγκέφαλο. Τόσο καιρό την παρακαλάω να μην με αφήσει μόνη μου. Να γίνει καλά. Γι' αυτό φεύγω κάθε πρωί, πάω δίπλα της. Τώρα είδα όνειρο πως την έχασα, είδα πως τα παράτησε. Όμως ξύπνησα και θέλω να πάω κοντά της.  

Ο Παύλος την κοίταξε. Κατάλαβε γιατί τα μάτια της ήταν δακρυσμένα. Ήξερε πως είναι να έχανε κάποιος τους γονείς του. Το είχε ζήσει και εκείνος. Είχε χάσει και την μητέρα αλλά και το πατέρα του.

Παύλος: Δεν μπορείς να πας τέτοια ώρα μόνη σου Φαίη.. αν μου επιτρέπεις θα έρθω και εγω μαζί σου." είπε και την κοίταξε.

Η Φαίη έγνεψε θετικά. Απευθείας άρχισαν να πηγαίνουν μαζί προς το νοσοκομείο.

Η Φαίη άνοιξε την πόρτα και είδε πως δεν υπήρχε εκεί η μητέρα της....