I think its love

•Deel 3•

Ik en Fien praten wat bij tot ik mijn naam hoor roepen
"Kella! Kella!" Hoor ik een bekende stem roepen.
Ik zie dat Mila en Robin en de kinderen weg zijn. En dan zie ik een bekend gezicht naar ons toe lopen.
"Hey ja sorry ik was vergeten waarom ik naar jou kwam" zegt hij met een scheve glimlach en ook een beetje verlegen. Bloost hij nu?
Cute!!
Ik kijk terug in zijn diep zeeblauwe ogen.
Zo mooi!! Ik zou er eeuwen in zijn ogen kunnen staren.
Ik word wakker gemaakt uit mijn 'staring' naar zijn ogen.
"Euhm..." Onderbreekt Fien ongemakkelijk
"Dus waarom kwam je naar hier?" Vraagt Fien ongemakkelijk. Ze is een beetje geïrriteerd denk ik.
"Euhm ja ik kwam je iPhone brengen hij viel uit je zak wanneer je je vriendin weg trok je had het niet door dus ik dacht dat je die wel nodig had en ja hier ben ik dan" zegt hij snel, en hij is wat verlegen.
En hij haalt mijn gsm uit zijn zak, en ik zie dat het scherm helemaal kapot is.
"Shit!" Zeg ik snel te snel.
En ik trek het uit zijn handen en onze handen raakten elkaar paar seconden maar ik heb nu geen tijd om een romantisch moment te hebben dus stop ik het mooie moment. Spijtig, maar het moet wel.
Oh nee wat gaan mijn ouders zeggen ik heb net een nieuwe iPhone 6 gekregen wat moet ik nu doen?!
"Het spijt me van je iPhone" zegt Alex. Het is geruststellend maar niet helemaal ik wil dat hij me een knuffel geeft en zegt dat alles goed komt.
Zonder dat ik het weet sta ik in een knuffel met Alex.
"Euhm... Sorry ik had het niet door ik was een beetje aan het dromen" zeg ik en ik voel dat ik rood word dus probeer ik mijn gezicht achter mijn losse haar te verstoppen.
En ik krijg weer dat raar maar wel leuk gevoel in mijn buik. De vlinders zijn er weer🙆🏼👼🏼👫 Och wat lieg ik tegen mezelf. Een HELE ZOO IS LOSGEBROKEN!!! Ik probeer ze dood te schieten met mijn geweer maar het lukt niet.
"Jah sniets" zegt hij en hij wrijft in zijn nek. Aan zijn gezicht te zien voelt hij zich ongemakkelijk.
"Jah dankje dat je haar gsm hebt gevonden maar wij moeten nu echt gaan" zegt Fien boos en pakt mijn gsm en mijn pols vast en trekt mij mee.
"Doei!" Roept hij als we wat verder zijn.
"Byee" Roep ik snel terug.
Hopelijk heeft hij het gehoord.
We komen aan en ze laat me los.
Ze geeft me snel mijn gsm terug en we gaan op de stoeprand zitten.
We kijken wat rond naar de jongens die aan het skaten zijn. We lachen wat jongens uit als ze vallen maar we praten niet tegen elkaar ik kan dit niet leer houden ik moet iets tegen haar zeggen.
"Duss..." Weet ik uit te brengen.
"Dus wat?" Vraagt ze geïrriteerd.
"Is er iets mis, ben je boos op mij ofzo? Heb ik iets mis gedaan?"
Vraag ik, en ja ik ben ook al geïrriteerd.
Ze haalt diep adem en zucht.
"Euh nee, ik weet niet misschien moeten we allebei naar ons eigen huis gaan en aan iets anders denken. Als je denkt dat we nog eens moeten afspreken dan stuur je maar iets ik zal altijd voor je klaar staan" zegt ze.
Zonder te kunnen antwoorden zie ik dat ze snel naar huis gaat.
Ik blijf nog even denken waarom ze niets wou uitleggen, is ze boos op mij? Wat is er met haar?
Wat heb ik verkeerd gedaan?
Ik word uit mijn gedachten gehaald omdat ik een harde klap hoor.
Ik kijk rond en zie dat er niemand is buiten een jongen van 10 jaar ongeveer denk ik.
Ik loop naar hem toe en zie dat er een klein plasje bloed rond zijn hoofd.
Omg!!
Is hij dood?!?
"Oké rustig Ella alles is goed ik pak snel mijn gsm en bel de ambulance" zeg ik stil tegen mezelf.
En dat doe ik ook. Ik bel de ambulance en mompel hoe ik heet waar het is gebeurt en zeg dat ze snel moeten komen de vrouw zegt dat de ambulance vertrokken is.
Dit is geruststellend. Ik rol voorzichtig zijn hoofd en schouders op mijn bovenbenen. Ik veeg het bloed van zijn gezicht met mijn t-shirt en kijk op mijn gsm hoelang geleden ik gebeld heb, 5 minuten.
Ik veeg nog wat bloed af en leg zijn haren in een goed model. Ik hoor de ziekenwagen al komen. Dit vind ik echt supereng ik moet dit doen. Ik pak al mijn moed bij elkaar en leg mijn vingers bij zijn nek om te kijken of hij nog leeft.
Toem toem toem toem.
Ik hoor zijn hartslag kloppen. Langzaam maar hij leeft wel.
De ziekenwagen is er al en komen hem halen met de brancard.
Een van de mensen roept:
"Hé jij grote zus ga je nog instappen"
En ik word door iemand mee de ziekenwagen in geduwd.
Ik weet niet wat ik raarder vind dat ik in een ziekenwagen met een onbekende jongen zit of dat één van de mensen mij 'grote zus' riep.