LUCKY TO BE TAKEN

CHAPTER 7

Terrence's POV

I am still holding her hands when we reached my office. I looked at her and saw that she's staring at our hands. Damn!

"Did I hurt you?" I asked. And hold her shoulders, examining if she's hurt.

"No. Na amazed lang ako." Anu daw? Na amazed? Baka naman overwhelmed dahil sa nangyari.

"Amazed?" I asked while looking at her with curiosity.

"Oo, ngayon lang kasi ako nakapasok sa conference room ng malaking kompanya. And wow lang, ang ganda ng interior niyo ha at di ko akalain na totoo pala talaga yung mga nababasa ko na novel na madalas panot yung mga board member. Hehe" Binitawan ko sya at di ko napigilang tumawa.

"Haha. Are you serious? Yun lang talaga ang napansin mo? Ang interior at ang mga panot na board members?" tumango siya.

"Akala ko pa naman kinakabahan ka na at balak mo ng umatras sa deal natin. Di ka lang ba natakot sa mga tingin nila sayo?" lumayo siya at umupo sa couch sa office ko.

"Gutom na kasi ako kaya nilibang ko na lang yung sarili ko sa pagtingin sa conference room at sa pagbilang kung ilan ang panot sa board members mo, ang dami nga nila eh, mga 11. Pero pwede n ding 12 di ko pa kasi sure kung isasama ko sa bilang si Mr. Capal, medyo kita pa lang kasi yung bumbunan niya." Natawa na naman ako. Sabay upo sa office chair ko. Iba pala trip nito kapag gutom. Muhang kailangan ko ng magpabili ng pagkain. Napailing ako. Sa kanya ako na- aamaze eh.

"At anu ba? Di ako aatras sa deal natin, ngayon na nga lang magiging exciting yung buhay ko eh tapos aayawan ko pa. Bored na bored na kaya ko. Tsaka sabi mo naman diba ikaw bahala sa akin kaya di ako natakot sa tingin nila." Patuloy niya, na nagpabalik ng tingin ko sa kanya.

Di ko tuloy natuloy yung pagtawag ko. Ang cute niya habang suot niya ang coat ko, nakayuko at nakanguso habang hawak ang tiyan niya. Bigla siyang tumigin sa akin at di ko alam parang lalo siyang gumanda.

"Hoy! Wala ka bang balak bumili ng pagkain? At manhid ka ba? " Pahabol niyang tanong.

"Ha di ako manhid nuh. Bat mo naman nasabi?" Don't tell me na may gusto na agad siya sa akin.

"Ganun? Eh parang ayaw mo bumili ng pagkain eh. Kanina ko pa sinasabing gutom na ko. Parang awa mo na pakainin mo na ko o kaya palabasin mo ako at ako ang bibili ng pagkain." Sabi niya sa akin na parang iiyak na yung mukha.

Hays! Bigla kong naalala na tatawag na nga pala dapat ako. Anu ba naman itong iniisip ko? Gusto ko ba siyang magkagusto sa akin? Makapagpabili na nga ng pagkain. Kinuha ko ang telephone at tinawagan si Santos.

"Santos, buy us lunch. Ikaw na bahala,, paki damihan at bilisan." Naaasar ako. Ba't ba di ko naisip na di nga pala kami nag almusal eh mukhang di pa naman sanay ito na magutom. Sarap kong batukan, ngayon lang ako may ginutom at fiancé ko pa talaga. I smirked, fiancé? Mukhang sanay na agad ako na maging fiancé siya ha.

"Inutusan mo si Santos bumili?" tumango ako. "Pwede ba kong sumama sa kanya?" Aba't mukhang type niya nga talaga si Santos ahh. I frowned. Parang bigla akong naasar, gutom na rin siguro ako.

"Di pwede. Nakaalis na sya." I said while looking at the papers on my desk. Then suddenly her phone rang. I looked at her and I saw her worried face. She looked at me with those panic eyes. I ran to her side immediately.

"What happened?" I asked looking at her phone and I saw the caller ID. "Ama?"

"This is my dad. Anu sasabihin ko sa kanila. Nakalimutan ko din palang tumawag kanina. Paniguradong hinahanap na ko ng mga nun." She said while looking at my eyes like I was the answer to her questions. Well, I really am the answer. I saw how she breathes heavily and answers the phone.