Potterlife

De rit naar Zweinstein

Naomi

De trein was 2 minuten geleden vertrokken en ik keek uit het raam. Huizen flitsten langs en ik voelde een golf van opwinding. Ik wist niet wat me te wachten stond maar het kon alleen maar beter zijn dan wat het was.

"Hé, Ron." De roodharige tweeling kwam binnen. "We gaan naar het midden van de trein, Leo Jordaan heeft een reuzentarantula bij zich." "Oke," mompelde Ron. De tweeling vertrok en Ron vroeg: "hoe heten jullie eigenlijk?"
"Ik ben Naomi Prinse en dat is Marit Prinse. We zijn tweeling." Zei ik. "Ik ben Harry Potter," zei de jongen met wie we ontmoet hadden op het perron. "DE Harry Potter?" Flapte Ron er uit. Harry knikte. "En heb je echt je-weet-wel het litteken?" Harry streek z'n pony weg, zodat ik het bliksemvormige  litteken kon zien. Ineens herinnerde ik het me weer. Hagrid had over hem verteld. De jongen met het litteken die de vloek des doods overleefd had. "Dus dat is waar Jeweetwel-"
"Ja" zei Harry. "Maar ik weet er niks meer van." "Niets?" Vroeg Marit gretig. " nou ik herinner me nog een hoop groen licht maar verder niets." "Wauw," zei Ron. Hij staarde Harry een paar tellen aan, besefte toen blijkbaar dat dat onbeleefd was en keek toen vlug uit het raam. "Is iedereen uit jouw familie een tovenaar?" Vroeg Harry, die Ron zo te zien net zo interessant vond als Ron hem. "Eh-ja ik dacht het wel." Zei Ron. "Ik geloof dat ma een achterneef heeft die boekhouder is, maar daar praten we nooit over." "Dan weet je waarschijnlijk al een hoop van toveren" zei ik. De Wemels waren duidelijk een van die oude toverfamilie's waar de jongen op de Wegisweg het over had gehad. "En bij jullie?" Vroeg Harry nieuwsgierig. "Wij wonen in een pleeggezin. Onze vader was tovenaar en onze moeder was een dreuzel." Zei Marit die blijkbaar al aan het woord dreuzel was gewend. "Onze ouders zijn gestorven en we wisten tot eergisteren niet eens dat we tovenaars waren," "mijn ouders zijn ook gestorven. Ik woon nu bij m'n oom en tante die geen tovenaars zijn en ik wist ook tot kort niet dat ik tovenaar was. M'n oom en tante heten Herman en Petunia en ze hebben een zoon Dirk. Hij is vreselijk irritant en super dik." Zei Harry. Ik lach en Ron en Marit ook. "Ik wou dat ik drie tovenaarsbroers had," ging hij verder met een knikje op Ron. "Vijf" verbeterde Ron hem en hij keek nogal somber. "Ik ben de zesde die naar Zweinstein gaat en dat betekend dat ik een hoop moet waarmaken. Bill en Charlie zijn al afgestudeerd- Bill was hoofdmonitor en Charlie was aanvoerder van het zwerkbalteam. En nu is Percy klassenoudste en halen Fred en George een hoop streken uit maar halen ook goede cijfers en iedereen moet om hun lachen. Ze verwachten allemaal dat ik net zo goed zal zijn maar als ik dat ben is het eigenlijk niets bijzonders omdat zij het al eerder hebben gedaan. Als je vijf broers hebt krijg je allemaal afdankertjes. Ik heb Bill's oude gewaden, Charlie's oude toverstok en Percy's oude rat." Ron stak zijn hand in de zak van z'n jasje en haalde er een dikke, grijze, slapende rat uit. "Hij heet Schurfie en je hebt niks aan hem. Hij word bijna nooit wakker. Percy heeft een uil gekregen van mijn vader toen hij klassenoudste werd, maar ze hadden geen gel- ik bedoel, ik werd met Schurfie opgescheept."

Marit

Rons oren werden rood. Blijkbaar vond hij dat hij zijn mond voorbij had gepraat, want hij staarde weer uit het raam. Ik vind het helemaal niet gek dat je geen geld hebt want ik heb tot kort ook bijna geen geld gehad! Ik vertelde Ron dat ik ook geen geld had gehad en dat we nooit een verjaardagscadeau hadden gehad en toen vrolijkte Ron weer wat op.

"En tot Hagrid dat vertelde wist ik niet dat ik een tovenaar was en ook niets van m'n ouders of Voldemort-"
Ron snakte naar adem. Ik had aandachtig zitten luisteren naar Harry's verhaal over zijn verleden. "Wat?" Zei Harry alsof hij iets verkeerd had gezegd. "Je zei de naam van Jeweetwel!" Zei Ron geschokt maar ook vol ontzag. "Ik had gedacht dat juist jij-" "ik probeer heus niet dapper te doen door die naam te zeggen hoor. Zie je wat ik bedoel? Ik moet nog zoveel leren." Zei Harry. "Wij ook," zei Naomi met een zucht. "Inderdaad" zei ik. "Ik durf te wedden dat we de slechtste van de klas zijn." Zei ik. "Vast niet." Zei Ron. "Er zijn altijd een hoop leerlingen uit dreuzel gezinnen en die pikken het snel genoeg op."

Terwijl we praatten had de trein Londen verlaten en denderden we langs velden vol koeien en schapen. We waren een tijdje stil en keken naar buiten. Zo rond half een klonk er een hoop gekletter op uit de gang. Een opgewekte mollige vrouw met kuiltjes in haar wangen schoof de deur open en zei: "willen jullie wat van mijn karretje mensen?" Naomi, Harry, en ik sprongen op. We hadden niet ontbeten en blijkbaar Harry ook niet. Rons oren werden weer rood en mompelde dat hij boterhammen meehad. We stapten met z'n drieën het gangpad op. Toen we bij onze pleegouders woonden hadden we nooit geld om snoep te kopen en nu rammelde onze zakken van het geld. Ik wou net zoveel snickers kopen als het maar kon. Maar de vrouw verkocht geen snickers.

Wat ze wel verkocht was: Smekkies In Alle Smaken, Slobbers Beste Bubbelgum, Chokokikkers, Droptoverstokken, Pompoentaartjes, Ketelkoek en nog veel meer dingen die ik niet kende. Ik keek vragend maar Harry maar toen herinnerde ik me weer dat hij dit ook niet kende. Omdat we niets wouden missen, kochten we van alles wat en betaalden we per persoon 4 Sikkels en twee bronzen Knoeten. We zeulden alles weer mee de coupe in en Ron staarde ons met grote  ogen aan. Ik ging naast Ron zitten en Naomi tegenover Ron. "Hebben jullie soms honger?" "Ik rammel" zei Harry. Ron had een vormeloos pakje tevoorschijn gehaald die 4 dikke boterhammen bevatte. Hij trok een boterham van elkaar en zei: "Ze vergeet altijd dat ik niet van cornedbeef houd."
"Ruilen?" Vroeg Naomi, die hem een taartje aanbood. "Vooruit-" "je lust dat brood vast niet. Het is kurkdroog," zei Ron. "Ze heeft niet veel tijd omdat er met z'n vijven zijn." Voegde hij er haastig aan toe. "Vooruit, neem een taartje" zei ik. Ron pakte het aan en niemand keek meer om naar het brood.

"Wat zijn dit?" Vroeg Harry die een zakje chocokikkers pakte. "Toch geen echte kikkers hoop ik?" "Nee," zei ron. Maar kijk eens wat voor plaatje er bij zit ik heb Agrippa nog niet."
"Wat?"
"O, dat weet je natuurlijk nog niet. Bij elke kikker zit een plaatje die je kunt sparen. Beroemde heksen en tovenaars. Ik heb er een stuk of 500 maar Agrippa en Ptolemeus ontbreken nog."
Harry haalde zijn wikkel van de kikker af en bekeek het plaatje die hij had. 

Naomi

Ik keek over Harry's schouder mee en ik zag een man met een halfrond brilletje, een grote kromme neus, lang zilvergrijs haar en een lange baard. Onder de foto stond
Albus Perkamentus
"Dus dit is Perkamentus!" Zei Harry. "Je wilt toch niet zeggen dat je nog nooit van Perkamentus hebt gehoord?!" Zei Ron "mag ik een kikker?  Misschien zit Agrippa er bij-bedankt-." Harry draaide het plaatje om en las:

"Albus Perkamentus, het huidige hoofd van Zweinstein, wordt door vele als de grootste tovenaar van de moderne tijd beschouwt. Hij is vooral beroemd door het verslaan van de duister magiër Grindelwald in 1945, door zijn ontdekking van twaalf verschikkende toepassingen van drakenbloed en door    Zijn onderzoek op het gebied van alchemie met zijn partner, Nicolaas Flamel. Professor Perkamentus houd van kamermuziek en bowlen."

Harry draaide het kaartje om waardoor ik gelijk weer meekeek over zijn schouder en ik zag dat Perkamentus verdwenen was. "Hij is weg!"
"Je kan moeilijk verwachten dat hij de hele dag blijft rondhangen." Zei Ron. Nee, ik heb Morgana weer en daar heb ik er al een stuk of zes van... wil jij haar? Je kunt ze ook gaan sparen als je wil" en Rons blik dwaalde af naar een stapel onuitgepakte kikkers. "Pak maar," zei ik. "Wist je trouwens dat bij dreuzels mensen gewoon op de foto blijven staan?" Zei ik.
"Meen je dat!?? Blijven ze altijd doodstil staan? Idioot!" Ze Ron verbaast. Perkamentus schuifelde het plaatje weer binnen en glimlachte even. Ik keek verbaasd. Ik moet nog veel wennen aan het feit dat de mensen op de foto's kunnen bewegen.