Meet me under the stars

Hoofdstuk 6

Nog eentje! :)

Read, comment, vote...

Love you all, xoxo SelenatorSaartj

Hoofdstuk 6

Wanneer ik aankom zit Darrin al in het gras. Omdat het korte dagen zijn begint het al lichtjes te schemeren, en het laatste zonlicht valt op zijn haren en de helft van zijn gezicht. Ik sta hem zo een tijdje te bekijken. Hoe hij daar zo zit, te spelen met een lang grassprietje, onverschillig, alsof niets hem kan raken. Zo hield ik het meest van hem. Ik glimlach en adem diep in voor ik van vanachter op hem afstap. Ik ben het hele voorval van vanmiddag zo goed als vergeten, en besluit om het gewoon achter me te laten. “Je zou beter je jas dicht doen, voor je kou vat.” Ik laat me naast hem in het gras zakken en kijk hem aan. Hij glimlacht, en ook ik kan een lachje niet onderdrukken. God, wat had ik dit gemist. Die gedachte doet m’n glimlach vervagen en ik kijk bedrukt naar m’n handen, die in m’n schoot liggen. Het is een tijdje stil, geen van ons beiden zegt een woord. Dat hoeft ook niet, want de stilte voelt niet ongemakkelijk aan. We kijken stilletjes toe hoe de zon achter de horizon verdwijnt. Opeens zegt Darrin: “Weet je, vlak voor mijn oma stierf zei ze me één ding, een ding dat ik voor altijd zal herinneren. Wil je weten wat?.” Ik knik voorzichtig, en besef dat dit heel moeilijk moet zijn voor hem. Ik weet dat zijn oma de enige vrouw op de wereld was die hij liever zag dan zijn eigen moeder, en hij was er dan ook kapot van toen ze stierf. Hij kijkt me aan en begin te vertellen: “Ik was 15, en zat zoals zoveel avonden bij haar voor de haard. Het begon als een avond zoals vele anderen. We lachten, maakten grappen, deden zoals altijd. Tot ze plots naast me kwam zitten en mijn handen vastnam. Ik wist dat er iets zou komen dat ik niet graag zou horen. Dus ik begon m’n handen weg te trekken, maar ze hield me tegen en zei dat ik moest luisteren, zelfs als ik het niet wou horen. Dus ik luisterde, voor haar. Toen zei ze me dat haar laatste maand aangebroken was. Ik wou het niet geloven, natuurlijk had ik wel gemerkt dat er de laatste tijd iets was met haar, maar ik had er tot dan nog nooit echt bij stil gestaan dat het zo ernstig was. Ze zei me dat ik niet moest opgeven als zij er niet meer zou zijn, en ze zei dat ik niet mocht huilen. Ze had een goed leven gehad, en haar tijd was gekomen. Daarna zwegen we, en ik verstopte me in haar armen, zoals ik zoveel had gedaan als kind. Dat was het moment dat ze over mijn hoofd streek en me vroeg haar aan te kijken,” zijn stem breekt en een eerste traan loopt over zijn wang. Ik heb hem nog nooit zien huilen.  Ook ik krijg tranen in mijn ogen. Maar ik zeg niets, veeg zijn traan weg en neem zijn hand vast. Met een beverig, geforceerd glimlachje kijkt hij me aan voor hij verder gaat. “Toen nam ze mijn kin vast en glimlachte, door mijn tranen heen lukte het me om terug te glimlachen. Ze zei: “Weet je, jongen, ooit zal er een meisje in je leven komen, die je zal veranderen, op een positieve manier. Ze zal belangrijk voor je zijn, ze zal je een les leren, die je heel je leven zult onthouden. Jullie zullen misschien niet samen blijven, of trouwen of kinderen krijgen. Maar zij zal altijd een speciaal plekje in je hart hebben. Hou haar daar ook. Want geloof me, hoeveel je haar ook zult kwetsen, ze zal er altijd voor je blijven zijn. Hoe hard je haar misschien ook zult negeren, ze zal je nooit vergeten. Hoeveel je haar ook in de steek zal laten, zij zal de enige zijn die altijd van je zal blijven houden en om je geven. Hoe hard je haar ook zult proberen te vergeten, en hoe goed het ook lijkt te lukken, plots zal er iets op je pad komen die je weer doet denken aan haar. Die je altijd terug zal leiden naar haar. Ik hoop dat je op een gegeven moment beseft, dat ze in je leven hoort. En beloof me dat je voor haar zorgt. Want dat meisje, zal mijn kleinzoon redden. Alsjeblieft, beloof je me dat?” Ik heb toen geknikt, ook al wist ik niet goed wat ze ermee bedoelde. Ik herinner me nog dat ik toen niet goed geloofde dat er ooit iemand zo belangrijk voor me kon zijn, of zo veel van mij kon houden, zelfs al zou ik haar nog zoveel kwetsen. Nog geen maand daarachter stierf oma, en ik heb die avond altijd proberen te vergeten, omdat ik niet wou dat dat een van mijn laatste herinneringen was die ik van haar had. Kort daarachter leerde ik jou kennen. En ik begon in jou meer en meer dat meisje te herkennen dat oma beschreven had. Maar ik wou het niet geloven, ik was er nog niet aan toe om het te geloven. Ik heb het al die tijd naar de achtergrond proberen te verdringen, en tot voor kort lukte me dat aardig goed. Maar ik begon je meer en meer te missen, en op een gegeven moment kon ik het gevoel en de herinneringen gewoon niet meer negeren.” Samen zitten we in het gras te huilen. Ik doe iets wat ik tot voor kort nooit gedaan zou hebben, maar het lijkt op dit moment juist, en ik trek hem in mijn armen. Hij huilt uit op mijn schouder en ik wrijf zachtjes over zijn rug. Met gemengde gevoelens laat ik hem los en duw ik hem achteruit zodat ik hem kan aankijken. De tranen hebben natte sporen op zijn wangen achtergelaten en ik sta op het punt om iets te doen dat voor problemen zou kunnen zorgen. Maar hem zo zien, breekt me en ik negeer het stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet moet doen. Ik kus zijn tranen weg, en net voor zijn lippen blijf ik aarzelen. Ik kijk hem aan, en hij kijkt terug. Dan doe ik wat me op dit moment het beste lijkt, voor ons alle twee…

Ik kus hem. Eerst lijkt hij te schrikken, maar dan voel ik zijn spieren onder mijn handen ontspannen. Zijn lippen, die me vanaf het begin af aan al het gevoel gegeven hebben dat ik alles aankan, bezorgen me de vertrouwde kriebels in mijn buik. En ik glimlach. Hij glimlacht. Tussen onze kus door. En voor het eerst, in die vier maanden, is het een gemeende glimlach. Na een tijdje laat ik hem los, en we kijken elkaar aan. We hoeven niets te zeggen, om te weten dat we op dit moment alleen nood hebben aan elkaar, en elkaars beschermende armen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Het is ondertussen donker geworden, maar de sterren en de maan zijn alles wat we nodig hebben. Op dit moment is alles perfect, en dit moment is alles waar we nood aan hebben. Voor nu, is het genoeg. Voor het eerst in lange tijd voel ik me weer compleet. Zo, met alleen de sterren en de maan die ons vergezellen, en zijn armen om me heen, voelt als thuiskomen. Voor het eerst in lange tijd heb ik het gevoel dat ik terug thuis ben.