Meet me under the stars

Hoofdstuk 4

Dit is een iets korter hoofdstukje, maar het volgende wordt dan waarschijnlijk wel weer langer! 

xxxSelenatorSaartj

------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 4

In de auto is het stil. Darrin zegt geen woord, en ik kijk alleen maar naar buiten. Ik ben opgehouden met huilen, maar mijn wangen zijn nog steeds nat. Ik moet eerlijk toegeven dat ik deze avond toch wat anders ingebeeld had. “Maar ja, dingen lopen nu eenmaal soms anders in het leven,” denk ik sarcastisch. We rijden mijn straat in en stoppen voor m’n huis. Ik wil zo snel mogelijk uit de auto en gooi het portier al open, maar Darrin grijpt mijn hand en houd me tegen voor ik uit de auto kan springen. Ik blijf koppig mijn hoofd wegdraaien en weiger hem aan te kijken. “Jayme…asjeblieft. Kijk naar me.” Ik schud mijn hoofd. “Het spijt me, oké?.” Hij fluistert het heel zachtjes, maar nog net luid genoeg zodat ik het kan verstaan. “Het spijt mij ook, dat ik je ooit vertrouwd heb.” Ik trek mijn hand los uit zijn greep en stap uit de auto. Ik sla het portier dicht en loop naar de voordeur, zonder achterom te kijken. De motor start en hij rijd weg. In huis is het nog stil. Niemand thuis dus. Ik zucht en loop meteen door naar boven, waar ik in huilen uitbarst. Ik mis hem ook, meer dan ik ooit zal toegeven, maar het is beter zo. Ik loop naar de badkamer en doe mijn pyjama aan. Het is nog maar kwart na acht, maar ik wil gaan slapen. Lekker depri gaan wezen. Net als ik onder de lakens lig hoor ik de voordeur open gaan en mijn moeder die roept: “Schaaaat! Ik ben thuis! Heb je al gegeten?.” Tussen de zoveelste snik door lukt het me eindelijk om terug te roepen dat ik geen honger meer heb en ga slapen. Mijn moeder komt de trap op en steekt haar hoofd om de deur. “Ben je ziek?” vraagt ze bezorgd. Ik schud mijn hoofd. “Zeg het me als er iets is oké?.” Ik zucht. “Tuurlijk mam, altijd.” Ik hoor hoe mijn stem breekt en voel de volgende tranen alweer opkomen. Gelukkig sluit mijn moeder de deur weer na een korte aarzeling en gaat ze naar beneden. Mijn kussen wordt nat van de tranen die onophoudelijk blijven komen, maar ik doe geen moeite om ze tegen te houden. Uiteindelijk huil ik mezelf in slaap. In een hele, diepe slaap.

Vijf minuten voor de wekker gaat word ik wakker. De zonnestralen glippen door mijn gordijn naar binnen en schijnen op mijn huid. Ik glimlach onwillekeurig en stel vast dat ik me weer net ietsje beter voel dan gisteren. Mijn glimlach vervaagt weer, wanneer ik tot het besluit kom dat ik Darrin weer een hele dag onder ogen moet komen. Misschien kan ik me ziek melden? Nee, dat kan ik niet. Ik ben sterker dan dit. Ik ga niet een hele dag liggen treuren in mijn bed als een zielige kamerplant. Als de wekker gaat klop ik hem uit en hijs mezelf uit bed. Ik open mijn kast en kijk vlug wat ik vandaag zal aantrekken. Uiteindelijk kies ik voor m’n blauwe skinny en een wit topje met de tekst SEE YOU IN NYC op gedrukt. Ik slof naar mijn badkamer en neem vlug een douche. Het warme water stroomt over mijn huid en ik ontspan me een beetje. Ik draai de kraan weer dicht en droog me vlug af. Ik kam vlug mijn natte haar door en trek mijn kleren aan. Tijd om mijn haar te stijlen heb ik niet meer. Dan moet het maar de hele dag krullen. Al zuchtend loop ik de  trap af en passeer voorbij de woonkamer om mijn moeder nog vlug een kus te geven. Daarna doe ik mijn jas aan, ga naar buiten en trek de deur achter me dicht. Buiten is het nog fris en het gras is nog nat van de ochtenddauw. Met mijn handen in mijn zakken wandel ik rustig naar de bushalte. Het is nog stil op straat. Zelfs wanneer ik aan de bushalte kom staat er nog niemand te wachten. Ik gris mijn gsm uit mijn tas en kijk naar alle sms’jes van gisterenavond. Het zijn vooral nieuwsgierige berichtjes van mijn vriendinnen, daarom doe ik ook de moeite niet om te antwoorden, ze horen het straks wel allemaal. Na een tijdje komt ook Maud eraan gewandeld. Ze glimlacht naar me, maar wanneer ze mijn gezicht ziet vervaagd haar lach al snel. “Oei, wat is er gebeurd?.” Ik voel de tranen weer branden achter mijn oogleden en knijp even mijn ogen stijf dicht, voor ik ze open en haar aankijk. Ze geeft me een stevige knuffel en ik vertel haar alles, elk detail. Wanneer ik klaar ben knikt ze begrijpend, en ondertussen komt de bus er aangereden. Op de bus is het stil. Maud kent me goed genoeg om te weten dat ze me beter met rust laat als ik het moeilijk heb. Ik steek mijn oordopjes in mijn oren en luister naar sad music terwijl ik uit het raam kijk. Ik kan niet ontkennen dat ik het moeilijk heb mijn tranen tegen te houden, maar ik wil ook niet zwak lijken. De rit verloopt snel en als we bij de halte aankomen waar ik af moet sta ik vlug recht, neem afscheid van Maud en stap de bus af. Net als ik door de poort naar binnen wil lopen denk ik Darrin te zien, maar dat idee schud ik vlug weer van me af. Ik wandel vlug door naar de grote aula, geef Chloë een knuffel en ga naar mijn lockertje. Dan gaat de bel en loop ik naar mijn eerste les.