Reglken Biz, Biz Değiliz

Felaket Falan

Eve kendimi nasıl attığımı bilmiyorum, Tuğra etkisi diye bir şey var ve her görüşmemizde tövbe estağfurullah bir şey oluyorum. Tabii eve geldiğimi anlayan mesanem de koşturarak tuvalete attı beni. Karnım aç... Ne yesem diye düşünürken gözüme lavabodaki diş fırçam çarptı, onu da diğer çoğu eşyam gibi onunla almıştık. Öf, daral geldi zaten küçücük yer...
Patatesleri küp küp doğrayıp içine yumurta kırdım, arada çay da demledim... Marifetten öleceğim ya!
Kahvaltılıkları çıkarttım, domates salatalık doğradım ve çayımı içerek güzelce mideme ziyafet verdim. Haliyle de şiştim... Yerde yuvarlanıp duruyordum ki gözüme bulutlar çarptı, galiba yağmur yağacaktı ve ev arkadaşım hala gelmemişti. Saat de gecikiyordu, acaba başına bir şey mi geldi yoksa bir yerlerde mi sürtüyordu, aşüfte? Telefonu elime alıp aldığım yere geri koydum, önemli bir şey yoktur herhalde... Hem zırt pırt mesaj atılmasını sevmezdi o.
Sonuç olarak düşüne düşüne yerde uyuyakalmışım, burnumun yanması ve boğulma hissiyle yerimden sıçradım; göz gözü görmüyordu. "Evde yangın mı çıktı bu ne ya?" diye mırıldandığımda ise dediğimin gerçek olduğunu gördüm, ocaktaki çaydanlık simsiyahtı, demek ki o şerefsiz çıkarmış yangını... Hay Allah'ım ya... Elimi ağzıma koyup pencereye koştum ve ne kadar pencere varsa açtım ve itfaiyeyi aradım. Ağlamaklı sesimden birkaç kez tekrar etmem gerekti, zaten boğazım yanıyordu bir de dalga mı geçiyorum, ciddi miyim onu öğrenmeye çalışıyorlardı. "Allam yarabbim ya, yangın var diyorum abi, zehirleneceğim diyorum size ve hala gelmiyorsunuz! Ciddi bir durum söz konusu şu anda!"
Bütün mahalleli aşağı inmiş, üzüntü ve hayretle apartmana bakıyordu; benim daireme... Ağzımda maskeyle itfaiye arabasında oturuyordum ki bir ciyaklama sesiyle kendime geldim:
- Kızım niye yerde yatıyorsun ya, kabus görürsün götün donunca ya; bilmiyorsun sanki...
Ne, eve bir şey olmadı mı şimdi? Yangın?